‘Zuster, krijg ik niet dat spuitje tegen trombose?’ Vroeg een patiënt. Dat ligt eraan door wie u geopereerd bent, dacht ik.
Mevrouw was geopereerd aan de schouder en ten gevolge van verminderde mobiliteit zou ze fraxiparine krijgen. Ik verwachtte dat bij twee patiënten met exact dezelfde operatie hetzelfde beleid gevoerd zou worden. Niets is minder waar.
Mevrouw A: ongeveer 50 jaar, wordt geopereerd aan een 1) subcapitale humerusfractuur. Ze heeft geen verleden met cardiale- of antistollingsproblematiek. Ze krijgt postoperatief fraxiparine.
Mevrouw B: ongeveer 50 jaar, wordt ook geopereerd aan eenzelfde fractuur en heeft tevens geen ziektegeschiedenis. Zij krijgt geen fraxiparine na de operatie. Beide fracturen zijn veroorzaakt door een trauma en beide patiënten hebben evenveel kans op een postoperatieve trombose.
Mevrouw A is geopereerd door orthopeed X en mevrouw B door orthopeed Y.
Orthopeed X vind het blijkbaar noodzakelijk dat zijn patiënt tot 6 weken na de ingreep 1 maal daags fraxiparine krijgt. Ik vraag me af waarom orthopeed Y dat niet noodzakelijk acht. Twee patiënten met dezelfde operatie, uitgevoerd door twee verschillende artsen. Maar het beleid is een verschil van dag en nacht.
Is het niet belachelijk dat het feit of iemand postoperatief fraxiparine krijgt, ligt aan de operateur? Ik vind van wel! Wat zeg of denk je op zo’n moment? Hoe moet je je verantwoorden? Er zijn natuurlijk patiënten die van het beleid van fraxiparine nog niet veel kaas hebben gegeten. Maar mevrouw B wel. Zij vroeg zich dan ook af waarom ze geen fraxiparine kreeg, want na de vorige operatie, een vergelijkbare kleine schouderoperatie, kreeg ze dit wel.
Hoe dit kan? Het werd uitgevoerd door een andere operateur. Maar ja, leg dat maar eens uit. Het komt toch vrij onprofessioneel over om te zeggen: ‘Dat ligt aan het beleid van de operateur.’ Dit heeft toch niks meer met preventie te maken? Evidence based of niet, follow the leader! Mevrouw A stopte tegen alle adviezen in, 5 weken na de operatie met de fraxiparine.
Ik heb het mevrouw A afgeraden te stoppen, daarbij vertelde ik haar de risico’s van haar beslissing. Toen mevrouw mijn advies afwees, legde ik de verantwoording bij haarzelf. Achteraf vraag me af waar ik me druk over heb gemaakt…
Wat zijn jullie ervaringen met dit soort situaties? Staat jullie ziekenhuis ook op de kop van dit soort verschillen in beleidvoering?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account