Pijn bij kinderen

Ook wij kinderverpleegkundigen worden op school en werk platgegooid met het (h)erkennen van pijn en het bestrijden ervan. Want pijn bij kinderen zorgt vaak voor angst. En dus zijn er twee prachtige protocollen geschreven door de VKKV , die we op het werk dan ook gebruiken.

We hebben pijnwerkgroepen en quality care-verpleegkundigen die zijn opgeleid tot pijnzusters. Zij komen langs wanneer een kind een OK gehad heeft. Ook nemen wij een pijnscorelijst af en kijken we naar misselijkheid en jeuk. Alles om het de patiënt zo comfortabel mogelijk te maken. Verder is de gezichtjesschaal van McGarth favoriet. Een echt goede methode voor de allerkleinsten is er mijns inziens nog niet, dat is zeker iets om ons in te verdiepen. Ook werken wij op de afdeling met de verdovende zalf Emla, en bereiden de pedagogisch medewerksters de kinderen uitstekend voor. Voorbereiding neemt namelijk angst weg.

We kwamen in een teambespreking achter, dat we toch niet altijd even strikt zijn met onze maatregelen bij pijn, alle interventies ten spijt. Waarom krijgt een kind dat naar OK gaat wel Emla, en een kind dat op de afdeling een venapunctie krijgt niet? Mogelijk zou het de bloedwaardes kunnen beïnvloeden, maar niemand wist precies hoe en waarom. Ook worden kinderen voor een venapuntie niet voorbereid door de pedagogisch medewerkster. Waarom niet: omdat het lab vaak voor 8.00 uur komt, en de pedagogisch medewerkster pas later beginnen. Allemaal dingen waar een oplossing voor te vinden is.

Kortom: zijn verpleegkundigen niet alleen bij kanker slecht in het (h)erkennen van pijn?