Pijn

Meneer van Zeijl wordt opgenomen. De dokter zag een vlek op de longfoto en wil weten wat het is. Al snel gaat men uit van het ergste. Kanker. Slechtnieuwsgesprek. Meneer van Zeijl laat zijn hoofd hangen. Hij gaat achteruit. Artsen zetten ladingen antibiotica in. Zuurstof wordt keer op keer opgeschroefd. De man krijgt een infuus vanwege uitdroging, raakt ‘vol’, wordt ontwaterd en droogt uit. De zusters herkennen de vicieuze cirkel en achten herstel minder van belang dan comfort. Zij leggen het voor aan de dokters. Die vinden de man te jong, de diagnose te vers. De man kan niet meer, vraagt om pijnstilling. ‘Na de bestraling overmorgen, zult u zich beter voelen,’ is het antwoord. Dat bij deze man de dagen langzamer gaan dan bij een drukbezette arts, lijkt niemand te begrijpen. Pas drie dagen nadat meneer van Zeijl, zijn familie en de verpleegkundigen het wensten, zijn de artsen toe aan palliatieve sedatie.

Meneer Kok heeft kanker. Hij bloedt en heeft een laag Hb. Al deze cardiale belasting veroorzaakt een forse pijn op de borst. De man schreeuwt het uit en gebruikt nitrospray als mondwater. Het helpt niet. De man kijkt mij aan. Smeekt om verlichting. Om euthanasie. De arts komt pas na vier keer bellen. Pas na nog eens twee keer smeken, mag de man paracetamol. Drie dagen brult en kermt de man. Hij heeft zo’n pijn en kan niet meer. Eénmalig mag hij een opiaat. Omdat we voorzichtig moeten zijn. De diagnose is nog niet bekend. Voorzichtig? Wat kan er gebeuren? De man is bijna negentig. Hij heeft al afscheid genomen van zijn familie. Als ik na twee vrije dagen weer kom, hoor ik meneer Kok roepen. De pijnstilling is niet verhoogd. Wel is er haldol voorgeschreven. Bovendien ligt de man gefixeerd in bed…Prof. dr. Vissers … help!

Pijnbestrijding: hoe brengt jouw team het er vanaf?