Sandra over Lucia de B. (deel 2)

Ik kijk eens om me heen op mijn werk. Het is zo gemakkelijk. Zo gemakkelijk om misbruik te maken van opiaten. Hoe vaak is het niet dat een patiënt 2,5 milligram morfine krijgt? En dat uit een fles van 10. Dan houd je dus (na enig ingewikkeld, verpleegkundig rekenwerk) nog 7,5 milligram over. Voor wie? Voor de naaldcontainer? Voor jezelf? Voor foute vrienden? Of misschien voor patiënten die ermee beter af zijn?

Lucia de B. zit thuis. Ze heeft het niet gedaan. Misschien althans. Of ze kunnen niet meer bewijzen wat ze deed. Kan ze dit gedaan hebben? Ja, het kan. Ik kan ook kaliumchloride in iemands bloedvaten spuiten. Per ongeluk, in plaats van zout. Verkeerd flesje, verkeerd gekeken. Misschien was er een patiënt die smeekte. Die niet meer verder wilde. Dan was het niet zozeer voor god spelen. Dan was het helpen en daarvoor zijn wij toch allemaal verpleegkundige geworden? Om te helpen. Ik kan teveel insuline geven. Een kommaatje over het hoofd zien. Of gewoon de dosering van de ochtend geven vlak voor slapengaan.

Verpleegkundigen hebben dag in dag uit middelen in handen die van levensbelang zijn. Levensbelangrijk dat je ze geeft. Of zeer van belang dat je voorzichtig doseert. Tel daarbij op: een dosis stress en hard werken. Mensen die aan je mouwen trekken en aan je hoofd zeuren. Schreeuwende piepers. Al die verschillende medicamenten die je met iets verschillends moet oplossen. Het één mag niet in een bloedvat. Het ander moet. Er is een beperkte houdbaarheid, er dreigen complicaties. Met elke handeling – hoe geleerd en ervaren ook – riskeren we fouten. De meesten lopen met een sisser af. Maar heel af en toe heeft er een broeder of zuster minder geluk. Tja en is dat opzet of een pechgeval? Een sterfgeval in ieder geval.

Zou het jou kunnen overkomen?