Blog Barbara: ‘Liever zelf roosteren dan ingeroosterd worden’

Klagen over de dienstlijst staat ongetwijfeld hoog op de lijst van ‘Meest besproken onderwerpen op de afdeling’. Bij Barbara start het team met zelfroosteren. Ze is na wat wikken en wegen vóór.

‘Jij werkt onregelmatige diensten? Dat lijkt me helemaal niks hoor, in de nacht! En vind je het niet erg om in het weekend te werken?’ Als verpleegkundige of verzorgende komen deze vragen je vast bekend voor.

Die onregelmatige diensten zijn het probleem niet. Er zitten grote voordelen aan onregelmatig werken. Hoe fijn is het als je op maandagochtend de hele straat gehaast naar het werk ziet vertrekken en jij, na je nachtdienst, je bedje in mag? Of een avond werkt in plaats van overdag? Probeer dat maar eens in een kantoorbaan. Lukt je niet.

Ik klaag ook heus wel eens als ik een nachtdienst te veel heb. Of als ik een verjaardag mis door een avonddienst. Maar toch: onregelmatige diensten zijn overkomelijk. Het is het rammelende rooster dat ons vaak opbreekt. Drie weekenden achter elkaar moeten werken voelt oneerlijk. Op vrijdag voor je vrije weekend een avonddienst en op maandag weer een vroege, maakt je weekend gevoelsmatig een flink stuk korter. Niet fijn.

Gevoel dus. Tevredenheid over je rooster maakt dat je de onregelmatigheid beter kunt dragen. ‘Gezond roosteren’. ‘Voorwaarts roterend roosteren’. Er zijn heel wat onderzoeken gedaan naar de ideale manier van roosteren, maar die bestaat niet denk ik.

Zoveel mensen, zoveel wensen. Dat valt voor roosteraars niet mee. De balans vinden tussen voldoende poppetjes op de juiste plek en de persoonlijke wensen van zorgmedewerkers is een hele uitdaging.

Geklaag over de dienstlijst staat ongetwijfeld hoog op de lijst van ‘Meest besproken onderwerpen op de afdeling’. Je krijgt je rooster en het klagen kan beginnen. ‘Ze denken zeker dat ik geen privéleven heb’, ‘Belachelijk, zoveel dagdiensten achter elkaar!’

Ik kan me nog herinneren dat er vroeger op de afdeling een papieren rooster hing. Daarop kon je je eigen rooster intekenen. Er werd op gekrast, gekliederd en ge-tipp-ext totdat het bijna onleesbaar was. Maar het was een gezamenlijk project; je voelde je samen verantwoordelijk.

Dat was nog in het pre-computertijdperk. Tegenwoordig wordt het de roosteraar ‘makkelijker’ gemaakt met allerlei computerprogramma’s. Maar nog altijd blijft het een menselijke puzzel.

Kortgeleden zijn we op mijn afdeling gestart met zelf roosteren. De regie terug naar de medewerkers. In theorie klinkt dit fantastisch, je rooster aanpassen aan je persoonlijke omstandigheden in plaats van andersom.

Maar natuurlijk komt na het intekenen van je gewenste rooster wel de fase van onderhandelen met je collega’s. Er moet geschoven en aangepast worden. Net zolang tot het klopt.

Als we er niet uitkomen zal in de laatste fase tóch de roosteraar de dienst uitmaken. En dan maar hopen dat er iets is overgebleven van het rooster dat je voor ogen had. Maar toch heb ik het gevoel zelf meer invloed te kunnen uitoefenen op het rooster. Het zorgt ervoor dat het onregelmatige rooster minder zwaar voelt. Ik ben voor.