Bespreek reanimatie met oudere

Naast de oprukkende AED-koffers kwam deze week ook het reanimeerbeleid in het nieuws. Twee zorginstelligen in Amersfoort hadden besloten mensen niet meer te reanimeren tenzij dit specifiek duidelijk hadden gemaakt. De leeftijdsgrens lag bij zeventig. Heel politiek Nederland was in rep en roer.

Er werd kritiek geuit op het beleid. Een paar dagen later werd het besluit weer opgeschort en werd er gewacht met het invoeren ervan. De zorginstellingen lieten zich eerst informeren.
Later blijkt uit een rapport van de inspectie van de gezondheidszorg dat de verzorgingstehuizen geen fout hebben gemaakt. De communicatie naar bewoners en personeel had alleen wat beter gekund.

Ik vind het nog niet eens zo’n slecht idee om een leeftijdsgrens in te voeren aan reanimatie. Het hele moeilijke met dit ethische dilemma is dan: waar je leg de grens. Zo kan iemand van 72 nog erg vitaal in het leven staan en genieten van de dingen.

Maar het is wel een feit dat ‘oudere’ mensen moeilijker uit een reanimatie komen. Gevolgen, waar, naar mijn idee, maar weinig mensen bij stil staan. Wat dat betreft vind ik goed dat het eens onder de aandacht is gebracht.

De patiënt heeft zelf de keuze en dat is natuurlijk het belangrijkste.

Daarnaast vind ik dat er in verzorgings- en verpleegtehuizen een standaardgesprek zou moeten plaatsvinden. Om van de bewoner te horen over hoe hij of zij over reanimatie denkt en wat de wensen zijn. Zo kun je bij de zorgvrager aansluiten, maar is het wél bespreekbaar gemaakt. Dat zou een hoop ellende schelen.