Blog Hugo: 'Gemiste kans'

De orthopedisch chirurg onderzoekt de wond op het scheenbeen van de oude mevrouw Moerman. Zijn blik staat somber. ‘Het spijt me mevrouw,’ zegt hij tenslotte. ‘Ik kan u zo onmogelijk opereren. De kans op een postoperatieve infectie is te groot.’ Mevrouw Moerman begrijpt er niets van. ‘U kunt er toch gewoon een pleister op plakken? Dat heeft de zuster ook gedaan.’ De arts schudt zijn hoofd. ‘Was het maar zo simpel. Ik zal een nieuwe plek voor u moeten regelen op het programma, maar het wordt sowieso een week later.’ De vrouw krijgt nog een vluchtige hand en blijft verbouwereerd in haar bed achter als de arts de zaal verlaat.

Blog Hugo: ‘Het belang van de lieve vrede’
Acceptatie van de dood kan van een verdrietige gebeurtenis iets moois maken, weet Hugo. Helaas denkt deze familie daar anders over. Lees de vorige blog van Hugo.

Het is een treurig verhaal. Al weken komt mevrouw Moerman de deur niet meer uit vanwege de artrose in haar rechterheup. Ze woont op de tweede etage en een lift is niet voorhanden. Twee keer per dag komt de thuiszorg. Haar enige dochter is zelf ook slecht ter been. Alle hoop was daarom gevestigd op een nieuwe heup, maar twee dagen voor de operatie is ze gestruikeld en tegen de salontafel gevallen. Een lelijke winkelhaak in haar scheenbeen is het resultaat. De artrose zou de boosdoener zijn, maar haar algehele conditie is gewoon heel matig. Ze eet alleen nog brood met pindakaas en drinken doet ze nauwelijks. De pijn ontneemt haar alle lust.

Ergens ben ik blij dat de operatie wordt uitgesteld. Het geeft ons een week de tijd om haar voedingstoestand en algehele conditie te verbeteren. De kans op een delier of andere nare complicatie wordt daarmee een stuk kleiner. Een verblijf op de revalidatieafdeling lijkt me wel wat. Een diëtist erbij, een fysiotherapeut, wat sociale contacten hier en daar, ik zie het helemaal voor me. Mevrouw Moerman voelt wel wat voor mijn plannetje, maar de transferverpleegkundige gooit helaas roet in het eten. ‘Sorry’ zegt ze, ‘maar daarvoor krijg ik nooit een indicatie rond’. Een extra moment thuiszorg, dat is het maximale wat ze eruit weet te slepen.

Nursing Experience
6 en 7 december is het weer zover: de Nursing Experience in De Reehorst te Ede. Kom je ook? Bekijk het programma.

Samen brengen we de teleurstellende boodschap. Mevrouw Moerman kijkt ontredderd naar het plafond. ‘Moet ik echt weer naar huis?’ Helaas wel ja. De volgende ochtend zal een zorgambulance haar komen halen. Nog een week om verder achteruit te hollen, terwijl intensieve activatie nu zo verstandig zou zijn. Maar ja, als samenleving hebben we daar geen geld voor over.

Hoe anders is dat straks na de operatie. Dan zal iedereen haar ter wille zijn. De fysiotherapeut, de diëtist, de geriatrisch verpleegkundige, ze zullen in de rij staat om mevrouw Moerman te helpen. Als het cure heet, als het gaat om mensen beter maken, daar gaat de beurs voor open. Maar care? Gewoon zorgen voor? Dat is toch vooral een bezuinigingspost.

Volgende week zal de kans op een langdurige opname wegens complicaties nog groter zijn dan vandaag. Niet investeren in de conditie van mevrouw Moerman ontaardt dan in een dure grap. Als samenleving komen we daar heus wel weer overheen. Maar of mevrouw Moerman een delier te boven komt?