Hoor de wind...

Gisteravond heb ik bij mijn moeder op de afdeling van het verpleeghuis waar zij woont, Sinterklaas gevierd. De oeroude Hollandse traditie die eind november, begin december duizenden jonge kinderen ‘s ochtends met spanning naar hun bij de centrale verwarming geparkeerde schoen laat lopen: is Zwarte Piet geweest, en wat zit er in mijn schoen? Ook in het verpleeghuis hoort de knusheid van warme chocolademelk, banketstaaf en cadeautjes met gedichten er bij.

Vroeger trokken we lootjes in de familie, en was het de uitdaging om geheim te houden wie jij getrokken had. Dagenlang je kamer op slot, of je zelfgebouwde surprise verstoppen op zolder. Those were the days!

Zo spectaculair was het gisteravond niet, maar wel erg knus. Van iedere bewoner van de unit mocht er een familielid aanschuiven aan tafel. Soep, worstenbroodje (tja, daar is het Brabant voor) en koffie. En daarna was er een pakje voor iedere bewoner. Uiteraard gekocht door de familie, en met een gedicht erbij.

Ik heb met verbazing gekeken naar de diversiteit aan cadeautjes en geluisterd naar de gedichten die werden voorgelezen. Wat me nog het meest verbaasde was de bewoner, die feilloos alle drie de coupletten van het Sinterklaaslied ‘Zie de maan schijnt door de bomen’ wist te zingen. Ik ben al blij als ik de eerste regels ken!

Terwijl buiten de wind (‘waaiend door de bomen’) voor een gevoelstemperatuur van -15 graden zorgt, krijg ik een warm gevoel als ik terugdenk aan gisteravond. Niet alleen aan de bewoners die een leuke avond hebben gehad, maar ook aan de verzorgenden en de vrijwilligers die bereid waren die extra moeite te doen.

Om met een beperkt budget toch de gezellige sfeer weten te creëren die van oudsher bij een Sinterklaasavond hoort. Om de bewoners weer even dat gevoel van vroeger terug te geven.

Hoe vieren jullie Sinterklaas in het ziekenhuis of op de verpleegafdeling?