Vastbinden dan maar…

Ik werkte als vakantiewerker in een instelling, toen ik voor de eerste keer een gefixeerde patiënt zag. Ik schrok heel erg en vond het vreselijk om de patiënt zo te zien. Zelf dacht ik dat hij was vastgebonden omdat hij gevaarlijk was voor de verpleegkundigen. Een soort psychiatrische patiënt ofzo. Ach ja… Hoe moest ik dat toen weten?

Twee jaar geleden ging ik op bezoek in het ziekenhuis bij mijn opa. Ook hij was erg onrustig en lag gefixeerd om zo ‘zijn veiligheid te vergroten.’

Gefixeerd? VASTGEBONDEN zul je bedoelen! Ik vond het vreselijk om míjn opa zo te moeten zien, zo met zijn polsen aan het bedrek vastgeketend. De tranen stonden mij in de ogen. 

Als ik er zo over nadenk… tuurlijk is het voor de veiligheid. En als een patiënt voor fixatie in aanmerking komt is dat ook niet voor niks. Ik ben me ervan bewust dat als iemand valt dat geen positieve gevolgen heeft voor het ziekteproces.

Maar wat is ethisch verantwoord? Hoe is het voor de familie en vooral voor de patiënt zelf. Merkt die demente mevrouw daar echt niks van? Ik vraag het me af!

Is sederen een oplossing? Ook dat is mensonterend naar mijn weten. Maar ja veiligheid staat ook hoog in het vaandel in het ziekenhuis. We moeten toch iets doen om te zorgen dat mensen niet uit bed vallen als we even geen oogje in het zeil kunnen houden. Ik ben me ervan bewust dat het personeelstekort, geen geld dus, ook een grote rol hierbij speelt.

Het is een ingewikkeld dilemma, waar ik niet uitkom. Hoe denken jullie over fixeren? Is het zielig om iemand vast te binden of is het zieliger als iemand uit bed valt? Is sederen een optie of is dat nog onethischer?