Verliefd

Ik was een oude man voor de derde dag achtereen en neem me voor eens niet te praten over benauwdheid. Ik laat hem zelf een gespreksonderwerp aandragen. Patiënten kunnen de meest prachtige of indrukwekkende verhalen vertellen als ze de kans krijgen. Ik schrob zijn rug en luister.

De man begint droevig. Vier jaar geleden heeft hij zijn vrouw verloren. Zijn beste maatje. Alles deden en dachten zij hetzelfde. Hij mist haar gedachtegang en ondersteuning, juist nu hij ziek is.

‘Maar ik zal u nog wat vertellen, hè zuster…’ gaat de man verder. Hij heeft weer een nieuw ‘liefje’, zo noemt hij haar zelf. ‘Een nieuw schatje’. Je zou vergeten dat de man tachtigplus is, zo straalt hij van verliefdheid.

Even lijkt de man verblind door liefde af te dwalen. Ineens heeft hij het over toen hij dertien was. Hij woonde in een dorp. Samen met drie beste vrienden fietste hij dan naar de stad. Daar trof hij een ‘meiske’.
‘Leuk ding en we konden het meteen goed vinden.’ Maar ze verhuisde en dat was het tragisch eind van dit verhaal.
‘Tot ik vorig jaar bij de longarts op de poli moest komen. Wie tref ik daar? Mijn jeugdliefde. En het was direct klaar.’ Sindsdien zijn de man en zijn liefje een stel.
‘Nee, we doen ’t rustig aan,’ zegt de man. Eén keer in de week komt ze langs. Op donderdag. En dan vertroetel ik haar en doet zij mijn strijk.’

Tachtig jaar en blozend als een tiener. Wat een hartverwarmend en hoopgevend verhaal. Wat een eer dat ik in dit soort persoonlijke dingen wordt betrokken.

Een paar uur later belt de man. Ik loop haastig – een volle po neerzettend en mijn handen desinfecterend – naar hem toe.
‘Wat kan ik voor u doen?’ hijg ik.
‘Dit is ze nou, zuster. Dít is mijn liefje.’
Een blozend gezicht onder grijs permanent. Wat een plaatje. Even vergeet ik al mijn drukte.

Vertel eens… vertrouwen patiënten jou weleens mooie of indrukwekkende verhalen toe?