Blog Cagla: ‘Als je maar leert van je fouten’

‘Ik denk dat we je stage een halfjaar moeten verlengen, zo kun je niet afstuderen.’ Ik schrik. Een storm van verwarring en onbegrip raast door me heen. Verlengen? Ik?

Het was mijn laatstejaarsstage op het mbo. Ik snapte er niks van. Tot nu toe waren al mijn stages goed gegaan, het eerste deel van déze stage had ik zelfs al gehaald. Daarbij kreeg ik van meerdere begeleiders te horen dat ik goed functioneer en waren al mijn stageopdrachten goed. Hoe kon dit dan toch gebeuren?

Aan de andere kant verweet ik mezelf ook iets. Eén werkbegeleider vond ik zo intimiderend, dat de zenuwen al door mijn lijf gierden als ik haar zag. Als ik met haar werkte lukte het me niet mijn beste beentje voor te zetten, ook al wilde ik het zo graag. Ik verweet mezelf dat ik me aan haar niet heb laten zien zoals ik wilde, dat ze een verkeerd beeld van me kreeg. Het zette me aan het denken. Misschien deed ik wel té hard mijn best? Waren de zenuwen overbodig en streste ik te veel?

Kortom: het horen over die mogelijke verlenging was moeilijk, maar ook een wake up call. Ik nam het heft in eigen hand en stelde nieuwe leerdoelen op. Ook vroeg ik een één-op-één gesprek aan met de horror-werkbegeleider. Hoe zenuwachtig ze mij ook maakte, ik besloot de gevoelens die ik had tijdens het samenwerken met haar te bespreken. Helaas werd me dat niet in dank afgenomen. Hoe jammer ook, ik besloot er niet meer mee te zitten en de druk voor mezelf van de ketel te halen. Ik had m’n best gedaan. Als ik de stage zou halen, heel fijn, maar zo niet dan niet.

Gek genoeg veranderde die instelling iets bij me. Ik bleef gewoon mijn best doen en bleef leerdoelen aangeven, maar werd niet meer zenuwachtig en kreeg geen stress. Ik leerde mezelf omgaan met de druk. En raad eens? Ik heb m’n stage met vlag en wimpel gehaald. En al was dat niet gelukt, dan was het ook niet erg geweest. Verpleegkundige zou ik hoe dan ook wel worden.

Dat is ook de boodschap die ik wil meegeven in deze blog. Ik denk dat we allemaal weleens een ‘breaking point’ hebben tijdens onze studie, vooral tijdens de laatstejaarsstage. Dan ben je zo dichtbij het afstuderen, maar ook nog zo ver. De deadlines vliegen om je oren en de stress giert door je lijf. Je wil het zo graag halen en legt je zelf onnodig veel druk op. Maar iedereen zakt wel eens voor een examen, haalt een onvoldoende op een toets of stage, of moet een verslag overmaken. Toch komen we er allemaal. Falen is een optie. Als je maar leert van je fouten. Het moment van diplomeren komt écht en wanneer je je diploma in ontvangst neemt, vergeet je de meeste stress die je ervaren hebt. Er valt een last van je schouders af én je denkt: I made it.