Blog Sandra: 'Weet jij nog hoe het was om leerling te zijn?'

Jarenlang riep Sandra tegen stagiaires dat ze lief zou zijn, omdat ze nog zo goed wist hoe het was. Tot ze zich realiseerde dat het helemaal niet meer zo was.

Weet je nog hoe het was om leerling te zijn? Om officieel niet bij het team te horen. Om er desondanks een paar maanden stijf tussen geklemd te zitten. De verhalen om je oren over kinderen en honden, vakanties en liefdes van mensen die je nauwelijks kent. Weet je nog hoe kwetsbaar je was? Ogen op je handen en vragen over alles wat je doet of vindt. Twijfels in je hoofd en hart over elke stap die je zet. Dat je begeleidster zei: ‘Ga maar die meneer helpen’ en dat die meneer zei: ‘Sodemieter op!’ Dat je begeleidster zei dat je toch echt die meneer moest helpen en dat je toen naar huis toe wilde.

Dacht jij ook: ‘Ik red dit nooit?’ Ik heb jarenlang geroepen tegen stagiaires die ik begeleidde dat ik lief zou zijn, omdat ik nog zo goed wist hoe het was. Dat ik zelf net leerling-af was. Tot ik het me na een jaar of zes nog steeds hoorde zeggen en dacht: dat is helemaal niet meer waar. Zes jaar ervaring maakt een groot verschil. Dan is er weinig kwetsbaars meer over in je handelen. Dan sta je rechtop en hoor je erbij. Dan heb je je plek in een team, draai je je dienst, rollen je routines. Maar ik heb altijd onthouden hoe ik kwetsbaar was en wilde stoppen soms. En ook hoe het scheelde als mijn begeleidsters daar oog voor hadden. Hoe ik straalde als ze me geruststelden en kansen gaven om fouten te maken, in plaats van de spuit uit mijn handen te trekken, omdat het ‘zo’ moest.

En ik ken inmiddels ook de andere kant. Van dat ik leer van een leerling. Bij elke vraag over het ‘waarom’ van mijn handelen moet ik nadenken. Hoe zat dat ook alweer? Ken ik de protocollen nog goed genoeg? Kan ik antwoord geven en ken ik details waar zij echt wat aan heeft? Dan duiken we samen de boeken in, wandelen we over het web. Laat zij mij dingen zien –  links, plaatjes, filmpjes – waar ik het bestaan niet van kende. En zo raken we samen breder en sterker. Prachtige wisselwerking, toch? Of voel jij, ervaren verpleegkundige, je net als de leerling, als zij op jóuw vingers kijkt? Voel je je ook kwetsbaar als zij wil weten waarom jij kiest en beweegt, zoals je doet? Kom je erachter dat je het antwoord niet weet. Wil je dan die leerling niet meer? Het is maar hoe je het bekijkt. Als leerling. Zie je het niet-weten als een uitdaging? Jij kunt dit niet, maar daardoor is er zo avontuurlijk veel te groeien. Of zie je het als een continu bewijs van hoe jij altijd minder weet dan een ander?

Het is maar hoe je het bekijkt. Als gediplomeerde en ervaren begeleider. Wil je blijven groeien, hoger stijgen, aangemoedigd door de vragen van de leerling? Of wil je doen wat je al vijftien jaar doet, veilig altijd hetzelfde? We kunnen het onszelf en elkaar zo moeilijk of gemakkelijk maken als we maar willen. Waarom zou je kiezen voor afsnauwen, afwijzen, weglopen of vastroesten als je ook kunt kiezen voor samenwerken, opstijgen, groter groeien? Als leerling. Als gediplomeerde. Als mens.