Blog Selma: 'Genieten van mijn stage'

De weken verstrijken, de zomer is in aantocht en daarmee is dit het begin van het einde van het schooljaar. Dat betekent voor ons leerlingen: haasten, haasten en nog eens haasten! Opdrachten roepen, verpleegtechnische handelingen moeten worden behaald en alle feedbackformulieren moeten worden ingevuld. Het is altijd een hele stapel papierwerk wat we moeten laten zien aan onze docenten.

Dit jaar vind ik het wel extra spannend; als ik dit schooljaar haal, ga ik mijn ‘startbekwame’ fase in. Het vierde en laatste jaar van de opleiding! Maar… eerst mijn stage in de revalidatie halen. De verpleegtechnische handelingen vind ik leuk om te doen. Er komt best een hoop voor op de afdeling: infusen, drains, verschillende soorten wonden, hechtingen, katheters en injecties. Maar ook de omgang met de revalidanten vind ik leuk en interessant.

Maart 2017
Een vrouw, haar kapsel bijna net zo verdrietig als de blik in haar ogen. Droef hangt het witte haar langs haar hoofd, alsof het haar weet wat er in de hersens omgaat. Een hoop meegemaakt, naasten overleden, familieruzies en nu bij ons om te revalideren. Haar gezicht is wat bleek, haar bewegingen zijn onzeker. De rug staat gebogen. Mevrouw wordt geholpen met de BEA en ’s avonds moet de verpleging helpen om haar benen in bed te leggen. Als ze ligt, slaakt ze altijd een diepe zucht. Alsof het in haar script geschreven staat.

April
Zie ik dat goed? Is mevrouw naar de kapper geweest? Ja! Geen permanentje maar watergolven, een kapperstechniek die zeer populair is onder de dames bij ons. Het geeft haar een totaal andere uitstraling. Het lijkt wel of het kapsel mevrouw meer laat stralen.
’s Middags breng ik mevrouw naar het toilet, inmiddels gaat haar transfer met staan-draaien; ik zet de rolstoel voor het toilet, mevrouw pakt de beugels en staat en draait zelfstandig. Mevrouw is angstig, maar het gaat allemaal prima.

Verschillen de ervaringen van stagiaires hbo- en mbo-v? Ontdek het zelf in de blogs van hbo-v student Jantine.

Mei 
En opeens zijn daar de tranen. Tranen van vreugde dit keer. Mevrouw is voor het eerst sinds haar opname met de rollator naar het toilet gelopen! Haar stappen nog bijna groter dan haar hart, maar ze deed het. Ik ben ook zo blij voor deze vrouw, ze is in één klap veel minder afhankelijk en dat is voor een cliënt heel erg fijn.
Opgelucht ploft mevrouw weer in de rolstoel. Haar rug is recht en haar kapsel zit perfect. Trots kijkt ze me aan.

Het is zo leuk om vooruitgang te zien bij deze mensen. In het begin moest ik er aan wennen. Voornamelijk had ik in verpleeghuizen stage gelopen, waar de mensen in principe blijven tot het einde. In verpleeghuizen wonen de mensen. Hier in de revalidatie werk je als verpleegkundige naar concrete doelen toe, je ziet vooruitgang. Vaak zie je letterlijk de eerste stappen naar ontslag gezet worden. De cliënten worden beter, terwijl je als verpleegkundige ook een band hebt met de cliënten. De meeste cliënten blijven een aantal weken bij ons. De balans tussen een band hebben en toch een hoop verpleegtechnische handelingen vind ik heel erg leuk. 

In haar vorige blog ziet Selma veel blije, maar ook veel verdrietige mensen. Wat zeg je als 19-jarige tegen iemand die rouwt?