Een jonge patiënt overlijdt

Nu hoort overlijden natuurlijk net zo bij het leven als ademhalen of als de zon die opkomt. Overlijden is ook de enige zekerheid die je in het leven hebt. En als je – zoals wij in ons team – regelmatig met overlijden te maken krijgt, dan ontwikkel je daar een bepaalde strategie voor. Ik concentreer me dan meestal op de zakelijke dingen die gedaan moeten worden, zoals het bellen van een arts, het afsluiten van de pomp. Meestal is er ook familie in huis die veel regelzaken overnemen en de achterblijvende familieleden opvangen. Wat vaak ook helpt, is dat je maar vrij kort de cliënt in zorg hebt gehad.

Gelukkig overlijdt er zelden of nooit in de dienst een jongere. Behalve afgelopen maandag: even na tien uur ’s ochtends kom ik bij de cliënt, de medicijnen die nodig zijn, kunnen pas om kwart voor elf worden opgehaald. Ik check hoe de cliënt erbij ligt, en vertel de ouders dat ik even voor elf uur terugkom om de infuuspomp aan te vullen. Als ik rond die tijd aanbel, doet vader open en die vertelt dat onze cliënt net is overleden. Ik zal jullie de details verder besparen, maar het halve uur dat ik daar ben geweest tot de huisarts kwam en mijn collega van het wijkteam, zullen me nog wel even bijblijven. Het verdriet, de onmacht van de ouders: heel indrukwekkend en schrijnend.

Afgelopen zaterdag ben ik samen met een VTT-collega en twee collega’s van het wijkteam naar de herdenkingsdienst geweest. Honderden belangstellenden, indrukwekkende toespraken, ook van de ouders, klasgenoten die een woordje doen, zelfgekozen muziek, een diashow van het veel te vroeg beëindigde leven. Na de dienst spreken we met zijn vieren af om – samen met de huisarts – onze zorg te evalueren. Om met zijn allen dat wat we hebben meegemaakt een plek te geven.

Het van je af schrijven in een weblog helpt. Erover praten met je partner, of met je collega’s; ook dat helpt. Maar: wennen zal het overlijden van iemand die eigenlijk nog een heel leven voor zich had moeten hebben nooit…