Ik lees steeds vaker dat de wereld vergaat. Afgelopen 21 mei zou het gebeurd zijn. Ik volg de media, dus ik was er klaar voor. Had de boel de boel gelaten en al mijn geld uitgegeven. Innig knuffelend met mijn dochter, lag ik te wachten op een oerknal of iets dergelijks.
Na een aantal uren vroeg mijn dochter of ik haar asjeblieft los wilde laten. Geen knal, geen dinosauriërs, geen tsunami en geen zonnevlammen. Gewoon mijn dochter en ik binnen, fluitende vogels buiten en de zon ging onder als anders.
Het bleek een rekenfoutje. We hebben nog tot oktober, geloof ik. En dan? Want men waarschuwt voor water. En ik hoor heus wel hoe overal het water stijgt en stukken wereld wegvaagt. Maar ik zie ook het peil in de sloot achter mijn huis zakken. Putten staan leeg, planten verdorren. Van mijn coniferen en van de boeren mag het water wel komen.
O en anders gingen we ten onder aan de warmte. Zou ook kunnen, want de lente van vroeger is de zomer van nu. Het wordt inderdaad steeds warmer. Ergens kan ik echter mijn gejubel niet onderdrukken. Ik vrees geen palmbomen in mijn straat en verse ananas uit eigen tuin. En hoewel ze zeggen dat de aarde opwarmt, hebben we sinds jaren niet zoveel sneeuw gehad als in de afgelopen twee winters. Geen idee meer wat ik klimatologisch moet geloven.
Dan dreigt er nog een kolonie aliens. Niet echt mijn theorie, maar het staat geschreven. Ze waren hier duizenden jaren geleden. Onze goden zouden op hen zijn gebaseerd. Mogelijk zijn wij hun afstammelingen. In 2012 komen ze ons weer halen. Of vernietigen. Het zou iets te maken hebben met een tiende planeet waarop zij leven. Een planeet die we maar eens in de 3600 jaar zien; volgend jaar. Al jaren voorspelt men grove aardbevingen en vulkaanuitbarstingen bij dit wederzien. En je kunt veel zeggen, maar bevingen en uitbarstingen zijn inderdaad gaande dit jaar.
En dan van grote planeet, terug naar het onzichtbaar bacterieleed. We moeten tomaten vrezen of komkommers of was het nou taugé? De waarheid zou liggen in rauw vlees. Hoe dan ook, lees ik steeds dat er mensen aan sterven. Aan komkommers. De EHEC zou grillig om zich heen grijpen en het eerste Nederlandse slachtoffer lag al op de intensive care.
Ik geef toe, ik ben onverschillig. Misschien ben ik dom, zeker ben ik naïef. Maar ook de meeste mensen om mij heen negeerden 21 mei. En de warme lentes doet ze niet heel angstig zweten. Om buitenaardse dreiging moet iedereen lachen. Wel krijgen mensen hier en daar wat meer respect voor de komkommer. Want je weet maar nooit.
Gaan we ten onder? Gaat de mensheid verdwijnen of aanzienlijk inkrimpen door een hogere macht of piepklein bacteriebeest? Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik zeg maar dagelijks tegen mensen dat ik van ze houd. Ik geniet van het nu. Vrees bewaar ik nog wel even voor als onze koningin ons plots toespreekt vanuit een geïsoleerde bunker. Omdat de EHEC toch enger blijkt, dan ik nu voel.
Misschien heb ik teveel met bacteriën en virussen te maken gehad in mijn carrière om deze EHEC nog te vrezen. MRSA, CEC, Mexicaanse griep, ik draai er mijn hand niet voor om. En we zien wel of volgende week mijn blog weer uitkomt. Mocht dit mijn laatste zijn: ik hou van je.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account