Euthanasie of mercy killing?

Nu, vier jaar later denk ik er anders over. Ik weet niet of ik het zou kunnen, assisteren bij euthanasie. Maar het feit dat euthanasie mogelijk is, vind ik goed. Patiënten hoeven niet een afschuwelijke dood te begaan. Het kan ook anders. En in zo’n situatie vind ik dat euthanasie wel mag.

Passieve euthanasie, het niet toepassen van levensverlengende handelingen, vind ik ook weer anders. Dat is toch iets waardiger. De bedoeling is misschien wel hetzelfde, maar de manier waarop is anders. Ethischer, vind ik het.

Wat ik pas onethisch vind, is een stervende man met een sonde in zijn neus, een waakinfuus in de arm en een katheter in. Alsof je op die manier rustig kunt sterven.

Een DNR-beleid, net zo’n dilemma. Wat doe je als de familie vraagt toch te reanimeren terwijl er een DNR-beleid is afgesproken? Doe je het dan toch, doe je het niet of doe je minder je best? Ik weet het niet. We zijn toch opgeleid om de last van ziekte, handicap of sterven te verlichten. Niet om het sterven te rekken, maar ook niet om iemand uit zijn lijden te verlossen.

DNR-beleid, een abstinerend beleid, passieve of actieve euthanasie. Het één wordt misschien als minder heftig ervaren dan het ander, maar het blijven punten van discussie. Wat is ondraaglijk lijden? Wanneer ziet een arts iets als ondraaglijk lijden? Wat vind de familie? Wat vond de patiënt toen hij nog bij bewustzijn was? Wanneer is iets euthanasie of Mercy killing?

Wat vinden jullie van euthanasie? Wanneer wordt lijden ondraaglijk? Heeft het puur en alleen te maken met pijn of ook met kwaliteit van leven?