Gastblog Nynke: ‘Afscheid van mijn beppe in coronatijd’

Nynke Eggenkamp (23) is SEH-verpleegkundige i.o. in het Medisch Centrum Leeuwarden. Wegens corona komt haar verzwakte beppe bij Nynke en haar ouders wonen. Ze koestert de laatste weken samen. ‘Rust zacht lieve beppe.’

Het ging al een paar jaar wat minder met beppe. Haar ogen gaven haar niet het zicht waar ze recht op had, haar hart was niet meer de motor die ze nodig had, haar nieren functioneerden niet meer voldoende om alles te kunnen eten en drinken. En toen kwam corona.

Ineens mocht ze niet meer op bezoek bij haar vriendinnen en bovenal geen familie meer zien. Het leek tot die tijd eigenlijk nog vrij goed te gaan. Totdat ineens op een vroege ochtend mijn telefoon ging. Beppe was de avond ervoor gevallen naast het bed, maar ze was klaar voor de nacht, kon weer opstaan en is weer in bed gaan liggen. ‘Ik heb immers niks bezeerd of gebroken’, dacht ze.

Maar nu kwam in de ochtend het probleem: ze durfde dat bed niet meer uit. Thuiszorg had ze niet, en wegens corona kwam niemand langs. Toen besloten wij als familie dat corona ons gestolen kon worden. Er moest iemand langs beppe, en wel direct. De ernst van de situatie werd snel duidelijk. Ze was afgevallen, heel veel. Kon eigenlijk niet lopen zonder rollator, en in de dagen erna bleek ook nog dat ze twee ontstoken voeten had.

Beppe kon nu de weg die ze wilde lopen, niet meer lopen. Ook haar twee voeten lieten haar staan. De dagen werden ingevuld met thuiszorg en zorgen voor. Langzaam ging beppe achteruit. Corona kreeg ondertussen een steeds hardere greep op Nederland, en dus ook op ons. Er moesten keuzes gemaakt worden.

Maar alle deuren bleven dicht voor beppe, geen ziekenhuis, verpleeghuis of hospice. Thuis blijven was echter ook geen optie. Daarom kwam de ambulance beppe halen. De keuze werd gemaakt om haar naar onze boerderij te halen, de thuiszorg uit te breiden, en vooral zelf voor haar te zorgen.

Ze leefde helemaal op, de antibiotica leken aan te slaan, en haar voeten vonden hun weg! Lopen ging dan nog wel met rollator, maar ze werd weer mobiel. En tijdens de eerste zonnestralen zat ze lekker buiten in haar tijgerprintbroek in de tuin, met een grijns op haar gezicht, verhalen te vertellen over vroeger.

Bijna vier weken lang ging ze vooruit, alle waardes bleven stabiel. Of stabiel slecht. We wisten dat het eraan zat te komen. Maar na deze opleving, het zichtbare genieten, ging het ineens snel. Beppe werd benauwder, hield vocht vast en de medicatie deed niet meer haar werk. Ze kwam het bed niet meer uit. Nooit meer.

Ik voelde me eerst machteloos en boos over het coronavirus en zijn beperkingen, maar als ik terugkijk naar de laatste momenten met beppe ben ik blij dat het ging zoals het ging. En ik voel me trots, vooral omdat ik de laatste nacht haar persoonlijke nachtzuster mocht zijn.
Beppe werd 73 jaar.

Rust zacht lieve beppe.