Wendeline Roest werkt als verpleegkundige i.o. in de ouderenzorg. Graag geeft ze een toelichting op haar tweet, waar Nursing blogger Rob zich over verbaasde. ‘Waarom kiest u niet voor euthanasie, mevrouw?’
Het begon half februari met het volgende twitterbericht. Rob Bruntink haalde het aan in zijn blog:
Als eerste kun je de vraag stellen of ik als professional dit soort berichten hoor te posten. Door mijn berichten op Twitter, Facebook, Instagram en LinkedIn wil ik mensen op een andere manier laten nadenken over de ouderenzorg. Ik post berichten die mooi zijn, ontroering op roepen, die je boos kunnen laten worden… maar ik post ook quotes uit gesprekken. Deze quotes raken mij als persoon, of zetten mij aan het denken. Door middel van al deze berichten op social media probeer ik te laten zien dat het werken in de ouderenzorg geen oppervlakkig baantje is. Het is een dagelijkse confrontatie met leven, lijden en ethiek. Een vak waarin je continu gedwongen wordt om je hersens te gebruiken.
Ten tweede wil ik laten weten dat ik, door mijn geloofsovertuiging, tegen de uitvoering van euthanasie ben. Ik geloof dat er maar Eén is die over leven en dood beslist. Echter heb ik geleerd, na bijna 18 jaar werkzaam te zijn in de ouderenzorg, dat er zo ontzettend veel andere overtuigingen zijn over hoe een mens mag en kan sterven. Dat maakt dat ik élke keus en élke wens vanuit de cliënt rondom zijn levenseinde respecteer. Ik zal iedereen tot het einde toe liefdevol verzorgen en verplegen, daarin maak ik geen onderscheid. Dat heb ik immers ooit beloofd. ‘Zo waarlijk helpe mij…’
Terug naar het twitterbericht. Euthanasie mag niet de norm worden omdat het is geaccepteerd als een ‘nette manier van sterven’. Euthanasie wordt dikwijls geromantiseerd. Tijdens het verstervingsproces, waar mevrouw zelf voor had gekozen, reageerde menig collega met afschuw. Mevrouw hoefde toch niet te lijden? En hoe verschrikkelijk zou het wel niet zijn voor haar familie om haar zo te zien aftakelen? Deze afschuw wordt misschien veroorzaakt doordat versterven als mensontwaardig wordt ervaren omdat we al zo gewend zijn aan de ‘nette’ manier van euthanasie.
Euthanasie mag alleen ter sprake komen op initiatief van de cliënt, niet op initiatief van de zorgverlener of arts. De vrouw die haar levenseindewens tegen mij uitsprak en vertelde welke keus zij hierin had gemaakt, had dit van te voren al uitvoerig met haar arts besproken. Euthanasie draait om autonomie en vrijheid, dat zijn geen zaken die ik als zorgverlener bij iemand mag aankaarten. Maar… als iemand de keus voor een levenseinde heeft vastgelegd bij een arts en dit ter uitvoering wordt gebracht, vind ik dat het taboe er wél af mag. De cliënt voelt zich immers opgelucht dat de keus is gemaakt en dat de wens wordt ingewilligd.
Als antwoord op mijn vraag zei mevrouw: ‘Moet een arts beslissen of ik mag sterven? Geboren worden kost tijd, sterven dus ook.’ Het ontroerde mij en heeft mij aan het denken gezet. Dat was de reden van de post op twitter. Niet om een discussie rondom levenseinde en euthanasie te ontketenen.
Wendeline heeft een eigen Facebookpagina waar ze blogs post >>>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account