Impact: 'Als ik hoor dat hij is overleden, huil ik van verdriet'

Senior verpleegkundige Soraya Baroud heeft een speciale band met een jonge patiënt die wordt opgenomen op de afdeling interne geneeskunde.

tekst Soraya Baroud illustratie Annelien Smet

Tijdens mijn avonddienst zie ik hem zitten op zijn bed. Een vrolijke jongeman van mijn leeftijd, begin twintig. Hij vertelt dat hij van Curaçao komt en naar Nederland is verhuisd voor zijn studie, net als ik. Gelijk hebben we een klik met elkaar. Hij vertelt snel met ontslag te willen om verder aan zijn groepsproject te werken.

Diagnose hiv

Hij is homoseksueel en laat zich regelmatig testen op soa’s. De huisarts heeft weliswaar soa-tests afgenomen, maar geen hiv-test. In een paar maanden tijd begint hij zich steeds zieker te voelen met koorts en griepverschijnselen. Op de poli wordt de diagnose hiv gesteld en hij wordt gelijk opgenomen. Tijdens de opname verslechtert zijn gezondheidstoestand en ontwikkelt hij kaposi sarcoom, nierinsufficiëntie en moet hij beginnen met dialyse. Hij wordt een paar keer opgenomen op de intensive care en komt terug bij ons op de afdeling om aan te sterken.

Vermagerd

Na een aantal maanden zie ik hem tijdens mijn nachtdienst weer op de afdeling. Tot mijn schrik herken ik hem bijna niet meer. Hij is erg vermagerd, zijn huid is donkerder en de glinstering in zijn ogen is weg. Hij vraagt waar ik al die tijd was, omdat hij me gemist heeft en graag wil dat ik hem verzorg. Ik vertel dat ik vaker probeer langs te komen als ik aan het werk ben.

Aansterken

Een paar maanden later gaat het weer beter en mag hij gaan revalideren. Helaas is de vooruitgang van korte duur, en wordt hij weer opgenomen. Ik vraag hem hoe het gaat. Hij voelt zich hopeloos en wil graag terug naar de revalidatieafdeling.

‘Op dat moment weten wij nog niet dat hij nooit meer zal gaan revalideren’

Als verpleegkundige probeer ik hem duidelijk te maken dat hij eerst moet aansterken. Op dat moment weten wij nog niet dat hij nooit meer zal gaan revalideren. Dit is zijn laatste stop, zijn laatste hoop en zijn laatste energie. Hij ligt zes maanden in het ziekenhuis en overlijdt uiteindelijk rustig op de ic, in bijzijn van familie.

Menselijk

Als ik hoor dat hij is overleden, huil ik van verdriet. We hadden een sterke band en ik vind het erg jammer dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Ik twijfelde soms of mijn band met hem wel gezond was, maar als verpleegkundige zijn wij ook mensen met gevoelens. Ik ben blij dat ik een bijdrage heb kunnen leveren in zijn laatste levensfase. Als jong gediplomeerde verpleegkundige heeft deze situatie een grote impact op mij gehad. Ik heb geleerd dat wij als verpleegkundigen ook gevoelens mogen hebben en emoties mogen uiten. Dit maakt ons mens, dit maakt ons goede zorgverleners!