Terug naar school deel 2

Sandra heeft vakantie. Over een weekje vliegt ze weer terug naar huis. Terug naar school. Maar níet terug naar het ziekenhuis.

Lees ook: Terug naar school deel 1

Ik ga naar hetzelfde strand waar ik vorig jaar besloot een gokje te wagen. Direct na het landen op Schiphol na die heerlijke, verhelderende vakantie, heb ik me aangemeld voor de opleiding tot docent gezondheidszorg en welzijn. Ik wist het zeker. Ik ging dit doen. Ik ging lesgeven. Het prachtige van het verpleegkundige vak combineren met het mooie van schrijven. De vieze klussen achterlaten. Zo’n vier jaar opleiding, een paar vrijstellingen, dat moest lukken.

En hier zit ik weer. Nog eens een jaar ouder. Ik heb gemerkt dat stagelopen een stuk minder griezelig is dan twintig jaar terug. Zelfvertrouwen helpt enorm. Leren is iets lastiger. Mijn leven een stuk drukker dan voor ik een gezin had en een baan. Maar het lukt mij en ik ben apetrots, dat ik hier naar hetzelfde water kijk, dezelfde zon voel en weet dat het me gaat lukken.

Wat is het spannend, iets anders, iets onbekends, iets dat veel energie gaat kosten en geld ook. Dure opleiding. Vaste ziekenhuisbaan opzeggen voor een jaarcontract in het onderwijs. Waarom wilde ik dit ook alweer? Voor mezelf? Ja, daar doe ik het voor. Voor mij. Niet voor meer salaris of vakantie, aanzien of vanwege ontevredenheid. Nee, ik wil gewoon weer groeien. Nieuwe dingen bijleren. Meer en anders uit mezelf halen.

Over een weekje vlieg ik weer terug naar huis. Terug naar school. Maar niet terug naar het ziekenhuis. Daar heb ik laatst mijn vaste baan opgezegd. Doodeng. Heel verdrietig. Ik ga een allemachtigst mooi team achterlaten. Ik ga zelfs de catheters missen en de maagsondes… Maar ik heb een prachtig afscheidsfeest gehad en mooie woorden op kaartjes mee naar huis gekregen. Ik ben gezien, gewaardeerd en zal worden gemist. Ik ben op weg geholpen. Dankzij die lieve collega’s heb ik dit zelfvertrouwen.

Begin september ga ik lesgeven. Vliegen zonder brevet. Voor het eerst schaatsen, zonder stoel. Fietsen zonder zijwieltjes. Het zal wel wat wiebelig beginnen met mijn nieuw te leren professie, de drukke studie, nieuwe collega’s om te leren kennen, theorieën om uit te pluizen. Maar ik ga het doen.

Het helpt dat ik het al eens deed. Het is me eerder gelukt. Deze vreselijk ingewikkelde verpleegbaan was ooit ook onmogelijk. Ik heb gedacht dat ik het nooit zou leren. En kijk mij nu eens vliegen en stralen. Ik ga het doen. Ik ga het leren. Ik ga genieten van de risico’s, het vallen en het overeind klauteren. Ik ga het allemaal wagen.

En ik schrijf dit omdat ik weet dat er anderen zijn. Die op hun vakantieadres merkten dat ze ontevreden waren of iets anders wilden, ruimte voelen voor groei, zin hebben in iets onbekends. Ga het doen! Ga het wagen! Ga het durven. Laat het bekende los. Vertrouw op jou. Waag en spring. Of blijf lekker waar je wilt. Waar je zat. Waar je nog altijd geniet. Wat je ook kiest, doe het met heel je hart. Stort je er weer een jaartje in. Maak het een geweldig jaar!