Rouwen

Op een ochtend tijdens de ADL vraagt een cliënt aan mij: ‘Zuster, mag ik iets vertellen?’ Nieuwsgierig knik ik. De cliënt heeft een meningsverschil met haar zoon. Hij vindt dat zijn moeder maar eens moet ophouden te vertellen dat zij haar man zo enorm mist. ‘Moeder’, zei hij op een dag, ‘het rouwen moet nu echt tot een einde komen.  Je moet maar niet meer over papa praten of denken. Het leven gaat verder en ik heb geen zin om telkens bij een treurende moeder op bezoek te komen.’

Praten

De cliënt begint bijna te huilen. Ze vertelt me dat ze er al dagen niet van kan slapen. Ze is bang dat haar zoon, al was hij geen prater, niet meer zal komen. Ze vraagt zich af of het gek is dat ze nog steeds de behoefte heeft om over haar man te praten.

Ziekbed

Ik weet dat het bijna een jaar geleden is dat haar man is overleden. Hij had een ernstig ziekbed gehad en het overlijden werd als een bevrijding gezien. Ze hadden een goed huwelijk.

Rouwproces

Ik zeg tegen haar dat ieder mens zijn eigen rouwproces heeft. De één heeft meer tijd nodig dan de ander. Sommige mensen komen er misschien nooit overheen. Mijn advies is om toch samen met haar zoon om de tafel te gaan. Dit is belangrijk voor zowel de cliënt als haar zoon. Misschien denkt de zoon wel dat het helpt om er juist niet over te praten. Opgelucht bedankt de cliënt mij voor deze raad.