Een collega zit bij mij aan de keukentafel. We eten samen broodjes. Deze keer geen excreta-praatjes onder het eten. Nee, we hebben het over sterven. Over hogere sferen en bijna-doodervaringen. Over reïncarnatie zelfs.
Collega en ik zijn de nuchterheid zelve. Toch hebben onze ervaringen met de dood iets met ons gedaan. Het moment van op de eerste rang zitten bij een overlijden. Een lichaam zien veranderen van mens tot schil. We weten allebei niet wat er daarna gebeurt. Maar we weten dát er iets gebeurt. We vermoeden zeer sterk dat er meer is, door wat we zien in de blik van een stervende. Rust. Kalmte. Paniek en bezwaren ten aanzien van het naderend levenseinde vallen van de patiënt af en dwarrelen over de ziekenhuisvloer. Een naaste zet zijn voet erop om dichter bij zijn vader of moeder te komen. Houdt een hand vast, terwijl vader of moeder de hand verlaat.
Ik denk graag na over wat er meer is. Neem al mijn werkervaringen daarbij mee in mijn rugzakje. Ik zie wat er gebeurt bij een overlijden. Een bloeddruk die onmeetbaar blijkt. Een kloppende halsslagader die stil blijft liggen. In zeven jaar verplegen heb ik zo naast heel wat bedden gestaan. Gezien wat sterven doet met ‘de cijfertjes’ en organen. Maar door alles wat ik heb gezien, ben ik juist meer geneigd te denken dat dat niet sterven is. Niet het hart dat stopt en de hersenen die niet meer registreren. Het is de blik die de ogen verlaat. Een temperatuur die een halve graad zakt. Zet maar eens één voet in een kamer waar net iemand is overleden. Je weet het meteen. Mijn collega knikt begrijpend en eet haar brood met hagelslag.
Wat doen sterfgevallen op het werk met jou?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account