Vet cool

We spreken af op de afdeling. Twee v-mbo-meiden komen. Ik schat ze zes- of zeventien. Verlegen geven ze mij een hand. ‘Mogen wij u wat vragen?’ Ik zeg: ‘Zeg maar JIJ.’ ‘Oké mevrouw,’ antwoorden ze. Voor mijn gevoel ben ik (29) maar net geen zestien meer. Als ik het nareken blijkt dat het toch alweer even is geleden. Bah.

Wat ik vind van het beroep verpleegkundige? Mijn interviewsters willen zelf ook verpleegkundige worden. Gister had ik een rotdienst. Hoge werkdruk, veel bellen, een overlijden. Wat ik van mijn beroep vind? Kunnen jullie me dat over een maand weer vragen? Nee, ik wil mijn professie goed neerzetten. Voor deze carrièrekiezers van de toekomst.

Zusters in de dop. Ik las juist dat we in 2012 met een zusterkrapte te maken krijgen, dus alles wat ik kan werven aan collega’s is meegenomen. Leuk aan mijn werk? Het lijkt (net als dat zestien zijn) alweer lang geleden dat ik sprak in verpleegidealen. Levens kunnen redden en iets betekenen. Mensen helpen. Ingewikkelde infusen, wonden, acuut en levensbedreigende spanning en sensatie. Ik wilde verplegen omdat men in de ziekenhuismaatschappij nog ‘dankjewel’ zei. Tegenwoordig kun je een klap voor je kanis krijgen als je niet opschiet. Ik wilde achter de schermen van Medisch Centrum West en Ingang Oost de dokters en medicijnen leren kennen. Nu weet ik dat de romannetjes niet heel dicht bij de waarheid liggen.

Ik probeer een lijn te vinden tussen eerlijkheid en romantiek. Want ergens is verplegen toch een ideaal. Mensen helpen in een wereld van graaien, haasten en bumperkleven. In het wit gaat ‘sprookje’ aan. Mensen in het wit zijn zachter en geduldig nog. Tenminste dat vind ik dat zusters-in-spé zo moeten leren. Want ik leerde ooit ook op de hbo-v dat een ziek en bloot lichaam op zijn allerkwetsbaarst is.

Voor een fotocollage struinen we de afdeling af op zoek naar spannends. Ik word behoorlijk met mijn mevrouwenneus op de feiten gedrukt. Vond ik voorheen al die dingen spectaculair: reanimatiekar, spuiten, kasten vol medicijnen. Nu zijn het spullen. Net als de bezem en bureaustoel. Verpleegdingen. Dagelijks en doodnormaal. Mijn collega van de toekomst hoopt dat ze snel een dag mee mag lopen via school. ‘Dan mag je ook in het wit,’ droom ik wat met haar mee. ‘Vet cool,’ zucht ze. ‘Dag mevrouw en dankuwel!’