Blog Hugo: 'Overal in het ziekenhuis hing stress'

De oom van Hugo belandt met spoed in het ziekenhuis. Hugo schrikt van de spanning die op de verschillende afdelingen voelbaar is. En van de fouten die het gevolg zijn van de stress.

Het ziekenhuis is voor verpleegkundigen een soort thuis. Je kent de mensen, je kent de weg. Zelf heb ik dat ook altijd zo beleefd. Mijn kinderen zijn bijvoorbeeld geboren in ‘mijn ziekenhuis’. Hoe dat voelde? Als een thuisbevalling. Maar door dat prettige gevoel zie je de ellende soms niet meer.

En toen ging mijn favoriete oom (76) plots met gillende sirenes richting de spoedeisende hulp. Na 9 dagen was hij weer thuis, maar in de tussentijd is mijn beleving van het ziekenhuis wel veranderd. Eerlijk is eerlijk, het was een instelling waar ik nooit eerder geweest was, en waarschijnlijk werd ik daarom weer met mijn neus op de feiten gedrukt.

Op de spoedeisende hulp, op de ccu en later op de cardio-afdeling: overal hing stress. Dag en nacht angstaanjagend piepende monitoren en artsen en verpleegkundigen die in hoog tempo door de gang lopen. Zelfs mijn eigen bloeddruk ging ervan omhoog, laat staan die van mijn oom. Het is een wonder dat hij geen delier ontwikkelde.

Ik moest ook denken aan het personeel zelf. Vinden zorgprofessionals dat echt fijn, die continue stress? Of speelt het een grote rol in het vroegtijdig afhaken van collega’s? We noemen het doorgaans werkdruk, maar het is meer dan dat. Het is een diep ongezonde omgeving waarin je rondloopt. Wat kunnen we doen om een meer ontspannen ambiance te creëren voor patiënten én zorgverleners?

Mijn oom had geen regie. Zo voelde hij dat. De agenda van iedereen was belangrijk, behalve de zijne. Hij sprak daarover met een verpleegkundige. Die begreep hem, en plaatste mijn oom 2 uur later over naar een vierpersoonskamer op de afdeling. Zonder vooraankondiging, zonder overleg. Hij had die nacht extra medicijnen nodig vanwege de stress die de verhuizing veroorzaakte. Hoe precies zetten we de patiënt ook alweer centraal?

Hij kreeg zijn labetolol oraal in plaats van via een pompje. Geen slangen meer, maar door de drukte kwamen zijn medicijnen vaak te laat. En was zijn bloeddruk weer te hoog vanwege de korte halfwaardetijd. Wat zegt de verpleegkundige? ‘Zo kunt u nog niet naar huis hoor’. Toen ging de bloeddruk van mijn oom helemaal door het dak.

We besloten in te zetten op snel ontslag. Thuis was het veiliger omdat we zijn medicijnen goed konden instellen. Je hebt apps waarmee je zelf een keurige bloeddrukcurve kunt bijhouden, maar daar had de dokter nog nooit van gehoord. Mijn oom mocht na een week op de poli terugkomen, waarna zijn medicatie werd aangepast op basis van 1 meting in de spreekkamer.

Ik schreef het al eerder op deze plek. Patiënten kunnen zoveel meer zelf: van medicijnen beheren tijdens de opname tot thuis controles doen en insturen. Wij houden hen klein en ontnemen hen de regie. Wij zijn het die technologie tegenhouden die patiënten zelfstandig maakt terwijl we zelf na onze dienst meteen naar de iPhone grijpen. Daarmee doen we patiënten enorm tekort, en onszelf ook.

Hoe het nu met mijn oom gaat? Naar omstandigheden goed. Dank je.