Een goede gezondheid is duur!

Mijn ziekenhuis is tégen vallen en onderneemt daar zware stappen in. Bij opname al worden mensen gescreend op mobiliteit en valgevaar. Bij deze patiënt rolt er uit mijn computer een plan met adviezen: 1) Inventariseer risicofactoren. Check: gladde vloeren, groteteenloosheid. 2) Zorg dat de patiënt goed schoeisel draagt. Ehm…

Onmiddellijk bel ik om hulp. De verbandkamer regelt wel even een verbandschoen. Na een dag of twee schuifelt mijn patiënt stevig van bed naar stoel en soms de gang op. Hij gaat vooruit, voelt zich beter. Tot op een middag zijn echtgenote de afdeling op komt rennen.

Het is belachelijk, gilt zij, die verbandschoen. Belachelijk. Ik haal mijn wenkbrauwen op en wil net het verpleegplan ‘verhoogd risico op vallen’ tevoorschijn halen, als de vrouw iets uit haar broekzak peutert. Een rekening. Deze ene schoen kost deze man zonder teen 170 euro. Ik geef de echtgenote maar even een stoel, voor ze omvalt.

Als de man, naast zijn teen, ook nog zijn geduld verliest, gaan mijn radertjes opnieuw ratelen. Hebben we voor deze psychische nood ook nog een plan in de kast? Computer zegt: 1) Neem prikkels weg. Check: ik dim de lichten, sluit de deur. 2) Creëer een rustige, geruststellende benadering. Lukt: ik hurk naast mijn patiënt. Na een poos protocolloos praten, blijkt dat mijn patiënt het even echt niet meer ziet zitten. Hij wil niet meer uit bed. Nooit meer.

Daar zit ik met mijn protocollen. Mijn computer blijft stil. In overleg met de dokter schakelen we een psychiater in. De patiënt wil het eigenlijk niet, maar heeft goede gesprekken. Na twee weken is deze patiënt multidisciplinair, protocollair en met veel aandacht en zorg weer op de been en moedig. Eindelijk kan hij weer naar huis. Daar treft hem echter nog een verrassing.

De vernieuwde politiek, met de strakke broekriem, heeft namelijk besloten dat psychiatrische hulp je eigen zorg is. Dat wil zeggen: een psychiatrisch consult komt voor je eigen rekening. Op de mat van de patiënt lag wederom een rekening. De psychiater kostte 200 euro.

Deze patiënt had het goede al genoten. De schoen en psychiater hebben hun nut bewezen. Daar twijfelt waarschijnlijk ook niet één zorgverlener aan. Maar hoe zit het met de portemonnee van mijn patiënten? Is gezondheid nog wel voor iedereen, tegenwoordig? Of heb je met minder geld, voortaan ook gewoon minder gezondheid?