Gastblog ic-verpleegkundige Arie: ‘Geweldig, al die (ex-)collega’s die inspringen’

Arie is dankbaar voor alle (ex-)collega’s die op de ic komen helpen. Voor een prettige samenwerking heeft hij wel twee tips.

De afgelopen weken zijn we in de ziekenhuizen massaal overgegaan op cohortverpleging van patiënten met de verdenking op Covid-19. Al het werk dat daarvoor is verzet, door zoveel mensen, is geweldig.

Vanuit alle hoeken en gaten van het ziekenhuis boden collega’s hun hulp aan. De vraag hoefde niet afgemaakt te worden en er werd al actie ondernomen. Stroperige processen zijn er niet meer (en hoeven dus ook niet meer terug te komen!). Van buiten het ziekenhuis krijgen we steunbetuigingen, eten, bloemen, en wat niet meer. We gaan echt met elkaar door deze crisis.

Ook op onze intensive care hebben we meer medewerkers nodig. Inmiddels heb ik vele operatieassistenten, anesthesiemedewerkers, gepensioneerde collega’s, collega’s uit het onderwijs en collega’s die terug het vak in komen door de gangen zien lopen.

Samen leveren we de zorg voor de ernstig zieke coronapatiënten. Dat betekent dat een ic-verpleegkundige verantwoordelijk is voor 2, 3 of 4 patiënten (naar gelang het aantal patiënten). Dat betekent: loslaten voor ons als control freaks. Normaal wil je alles weten en zelf doen. Maar dat kan niet meer. Nu is het taken delegeren, bijvoorbeeld het uitzuigen van een patiënt of aanhangen van hoog-risico medicatie, aan collega’s die je twee weken geleden nog niet kende.

Dat is lastig, confronterend, voelt niet goed. Want wij willen het allerbeste. Daarmee zeg ik niet dat ik ontevreden ben met de hulp. Maar zorgen op de intensive care is topsport. En dat betekent trainen. Om samen het allerbeste resultaat te halen.

Ook nu trainen we, maar niet onszelf. We trainen al onze collega’s die hulp komen leveren. En daarna gaat het niet altijd op jouw manier. Niet met de gewenste snelheid. Heb je het gevoel jouw patiënten soms tekort te doen.

Mijn tip aan alle (ic-)collega’s: Kijk elkaar in de ogen! Want dat is het enige wat we van elkaar zien als we in onze isolatiekleding op de afdeling staan. Zie de ogen van je collega’s die jou komen helpen. Zij hebben zich aangemeld om jou te ondersteunen. Dat is en blijft fantastisch.

Luister naar elkaar! Want alle normale non-verbale communicatie valt weg door onze isolatiekleding. Geef ruimte en neem ruimte om dingen na te vragen, te verduidelijken, te corrigeren. Omdat we het allemaal goed bedoelen. Maar na twee uur in isolatiekleding moe zijn.

Kijk elkaar in de ogen. Luister.
Bedankt collega’s, dat jullie ons komen helpen. Ik ben er trots op dat we dit samen doen.