Gevaarlijke Maasstadbeestjes

Ik maak me niet zo snel druk om die mini-beestjes. EHEC of Mexicaanse griep, ik haal er eigenlijk steeds mijn schouders voor op. Mijn persoonlijke schouders. Uiteraard steken mijn professionele schouders zich trouw in beschermende kledingstukken waar dat nodig wordt geacht door hygiëne-experts.

Ik heb zelf ook eens een persoonlijke MRSA-crisis doorgemaakt. Mijn vader lag in een Duits ziekenhuis. Daarna werd hij in Nederland geopereerd. Wij, familie, moesten onszelf daarom ineens in schorten en mondkappen hijsen. Als iemand het begreep, was ik het, verpleegkundige van de familie. Toch vond ik het knap vervelend. En mijn vader had heus geen MRSA. Mijn dochter van 3 wilde graag naar opa. Ook zij moest in een – geïmproviseerd, gevouwen – kostuum met kapje op. Geen doen met een kindje van 3. Ze vond het net zo vervelend als de rest van de familie. Ze was alleen wat minder therapietrouw. Kapje ging af, handschoenen pasten niet. Het was een gedoe. Had mijn vader MRSA gehad, dan hadden we het zeker weten allemaal opgelopen en rondgedeeld.

Het gebeurt vaker dat familie (niet mijne, maar van mijn patiënten) direct door de deur hun hygiënekleding weer weglegt. Zo blijft een TBC-masker slechts zelden precies over mond en neus, als dragers naast de hoestende patiënt zitten. Ze dragen de kleding voor het ziekenhuispersoneel, niet voor hun eigen veiligheid. Het is als een veiligheidsgordel in de auto. Die dragen we ook omdat politie controleert. Want wij krabben niet dagelijks de gevolgen van niet-gordeldragenden van het asfalt. Zo’n Maasstadachtige bacterie zie je immers niet. Hoe kan zo’n minibeest werkelijk grote gevolgen hebben?

Van binnen blijf ik enigszins onverschillig; als mens. Hoe motiveer ik dan, als verpleegkundige, mijn patiënten, hun bezoekers en alle betrokken hulpverleners (want zelfs dokters zijn niet altijd trouw in de infectiepreventieverkleedpartijen)?