Griep

Ik heb mijn buik er vol van. Van de feestdagen. Letterlijk. Niet van eten. Want dat heb ik dit jaar nagelaten. Niet omdat dat moest van Sonja B. Wij hadden het beruchte Norovirus aan het werk. En dat was bepaald geen prettige collega. Overal sneuvelden mensen. En ik grijnsde nog. Ik had de griepprik gehad.

Nou, het lachen is mij behoorlijk vergaan. Ik had het ook. Zat ik dapper in de nachtdienst. Werd ik plotseling overvallen door kippenvel. Terwijl mijn collega’s hun kerstdiner evalueerden, liep water mij in de mond. Maar niet van hun recepten. Sterker nog, ik wilde schreeuwen: ‘Willen jullie ophouden?’ Kerstbrood en chocola grinnikten naar me vanaf de teamposttafel. Ik rende en was precies op tijd. Nog even ben ik overtuigd dat de griepprik mij heeft gered. Want na het rennen en avondmaal herdenken, lijkt de storm weg te ebben. Ik voel me keigoed. Tevreden strijk ik weer neer achter mijn stapel dossiers. Dit was het. Hier blijft het bij. ‘Ha ha,’ lacht het virus, terwijl het mij port in mijn ribben. Ik ren. Zo sta ik dapper tijdens feestdagen in de meest gruwelijke afschuwelijkheden te grijpen. Zo grijpen afschuwelijkheden naar mij. Is dat mijn dank voor het trouw verzorgen van de kokhalzenden? Bibberend van kou, werd ik naar huis gestuurd.

Net voor Oud en Nieuw begint en ik moet werken, laat de griep mij weer los. Op de afdeling kom ik ‘hem’ weer tegen. Akelig ding. Besmet mijn patiënten, belast mijn collega’s en bevuilt toiletten en beddengoed. We moeten kweken en dweilen. Het gekke ding blijkt bestand tegen alcohol. We moeten ouderwets handenwassen. Bij braken, dragen wij mondmaskers. Als patiënten braken, tenminste. Braken we zelf, dan blijven we thuis. En er blijven er nogal wat thuis. Zij die overeind blijven dienen nog een extra stapje te lopen. Meer werk, minder collega’s. Het gebruikelijke recept. Voor een vrolijk en gelukkig verplegend nieuwjaar!

En? Heeft het ding jouw afdeling al bereikt ?