Griepprik

Wel worden we ópgeroepen. Voor een griepprik. Niet omdat we kwalen hebben of een zekere leeftijd. Maar omdat we zorgverlenend bezig zijn. Uit onderzoek zou zijn gebleken dat het griepvirus vaak via medewerkers zorginstellingen binnentreedt. Om anderen te beschermen, kunnen wij het onschuldige prikje gratis afhalen. Ik twijfel. Hoe zit het met het bezoek dat hoestend en niesend hun familieleden bezoeken, zoenen, handjes geven?
Ik lees de griepprikfolder. ‘Ik ben nooit ziek,’ bleek geen smoes om de prik niet te gaan halen. Kerngezonde zorgverleners kunnen ook griep rondbrengen. Dan is er nog ‘de fabel’ van zij die ineens griep kregen na de prik. Nooit ziek en nu altijd. De folder ontzenuwd dit hardnekkig gerucht. Het dode vaccin maakt griep onmogelijk. Je krijgt hooguit een rode bult of heel soms hoofdpijn.
Ik twijfel. Ik zeg ja voor mijn patiënten. Vooral voor die met verhoogd risico. Voor hen kan griep zeer ernstige gevolgen hebben. In mijn ziekenhuis vallen veel mensen binnen die risicogroep. Ik noteer mijn naam op de lijst. Doe mij zo’n prik.
Toch blijft het ergens aan mij knagen. Niet om de griep. Niet om de naald. Om het principe. Is er een andere beroepsgroep te vinden waar men zo goed voor zijn klanten zorgt? Dat ze zich met ziektes laten injecteren? Want ik heb hepatitis in mijn rechterarm en – sinds afgelopen week – griep in de linker. Soms krijg ik de tuberkelbacil onder mijn huid aangebracht. U zult zeggen: voor mijzelf. Maar zonder patiënten had ik het niet gedaan.
Misschien werd ik geroepen tot de zorg, dat weet ik niet zo goed. Maar ik heb zeker niet het licht gezien en gedacht: ‘Als ik later groot en verpleegkundige ben, ga ik mij eens lekker vol laten spuiten met ziektes.’
Een pneumoniepatiënt hoest in mijn gezicht, terwijl ik tracht te assisteren in een transfer. Weer een beestje voor mijn verzameling, denk ik. Maar wie beschermt mij?

De griepprik: Het ding roept een heleboel reacties op. Heb jij hem al gehad? Hoever ga jij voor je patiënten?