‘Daar krijg je wormen van!’, waarschuwde mijn moeder als een van mijn broers weer eens de nagels naar de mond bracht. Maar er was altijd een goede reden:
velletjes, harde randjes, gewoon net te veel wit op de nagel. Bijten deden mijn broers graag. Hun vingers waren afgekloven stompjes waar nog maar een halve nagel op zat. Bytex en nog meer smerige smeerseltjes zijn er aan te pas gekomen om ze er van te weerhouden. Maar de impuls was groter.
Maar liefst twee miljoen Nederlands bijten hun nagels. Ik heb er geen last van, probeer ze altijd mooi lang te laten en de vakantie is daarin een uitkomst, mijn werk helaas niet.
Op de site van Nursing lees ik een bericht dat er in een Venlo een kliniek wordt geopend voor nagelbijters. Na een behandeling van enkele uren waarbij in de mond een van buitenaf onzichtbare bescherming wordt geplaatst moet het nagelbijten na 4 weken over zijn. Patiënten kunnen nog wel eten, want dan kan het er gewoon even uit.
‘Het is niet uitsluitend een nare gewoonte en het is geen verslaving door stress. Het is een medische aandoening, een impulsstoornis waar de patiënt niet zelf schuldig aan is’, aldus Van Abbe. Hij erkent dat die opvatting wellicht revolutionair is.
En daar heeft ie dus nu een kliniek voor geopend.
Ik heb ooit een meisje verpleegd dat anorectisch was en haar nagels waren verschrikkelijk kapot. De vellen hingen letterlijk aan haar vingers. Mijn collega’s suggereerden al of het misschien toch niet van het zure braaksel was wat geregeld langs haar vingers was gegaan. We hebben het nooit zeker geweten. Maar het ging verder dan het “gewone” nagelbijten…
Nagelbijten, heb jij er last van? En zo ja; zou jij interesse hebben in een behandeling?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account