‘Het eerste wat de zuster vroeg: waar is mijn slaapplek?’ De mantelzorgster snapt er niks meer van. Haar man heeft nog maar een wens: rustig thuis, omringd door zijn familie, en verzekerd van goede zorg, zijn laatste dagen doorbrengen.
De zuster van het transferpunt in het ziekenhuis heeft de familie aangeraden om door middel van een persoonsgebonden budget 24 uurs zorg te regelen. Voor de morfinepomp wordt het VTT-team ingezet.
‘Dan was ik verzekerd van goede zorg, konden wij ‘s nachts rustig slapen, en de zuster zou dan continu voor mijn man zorgen. Nou, mooi niet!’ klaagt de vrouw. In de praktijk betekent 24-uurszorg vaak dat er gedurende meerdere dagen 1 verpleegkundige of verzorgende in huis is. Die kan natuurlijk niet 24 uur of langer aan een stuk aan het werk zijn.
‘Ik snap best dat de zuster ook moet slapen, maar dan moeten ze het geen 24 uurszorg noemen!’ De mantelzorgster heeft wel een punt. Juist op de momenten dat er ook een wakend, deskundig oog gevraagd wordt bij haar man (namelijk in de nacht) slaapt de zuster, en voelt de familie zich verplicht om te gaan waken. ‘En dan vind ik het weer moeilijk om iemand wakker te maken’. Gevolg: uitgeputte mantelzorgers, die zich soms afvragen: ‘heb ik er wel goed aan gedaan?!’
Het ziekenhuis beperkt zich vaak tot de mededeling: ‘Wij regelen dat u adequate hulp krijgt thuis’. Maar wat dit dan inhoudt is voor veel zorgvragers niet duidelijk. Het wordt hun in ieder geval niet verteld.
Het wordt tijd dat er meer oog komt voor de individuele zorgvragers en dat in overleg met de mantelzorg wordt bekeken, welke zorg op maat het beste kan worden ingezet. Daar hebben de zieke en de familie niet alleen recht op, maar het getuigt ook van zorgvuldigheid vanuit de zorgverleners!
Hoe wordt dat bij jullie geregeld?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account