Bekenden verplegen

Ik woon ook in een dorp en het gebeurt regelmatig dat ik zorg verleen aan cliënten die ik persoonlijk ken of die tot de vrienden- en kennissenkring behoren van familie.  De afgelopen jaren waren dat onder meer de vroegere overbuurvrouw van mijn vrouw, onze eigen overbuurman, de oom van een van onze buren, een goede vriend van mijn schoonzus en een vrouw die verderop in de straat woonde bij vrienden van ons.

De ene zorg duurde wat langer dan de ander, maar het was allemaal zorg verleend aan terminale cliënten. Ik heb er absoluut geen moeite mee om de privacy van mijn cliënt te respecteren. Zelfs vragen van vrienden of buren als: ‘Hoe gaat het nou met…?’ worden door mij omzichtig beantwoord.  In onze vriendenkring weten ze dat het geen zin heeft om dit soort vragen aan mij te stellen, want ze worden er niet wijzer van. 

Soms hoor je tijdens de zorg ook zaken waarvan je weet dat die gevoelig liggen, zoals het contact met de familie. Dat zijn dan soms ook mensen die je zelf weer kent. En dan is het niet altijd eenvoudig om dat voor je te houden. Ik probeer het altijd maar zo snel mogelijk weer te vergeten. 

In een dorp wordt ook wel vaak over elkaar gesproken. Zo overleed enkele maanden geleden in een aangrenzend dorp een vrouw, die midden in het leven stond, bekend was bij velen en er prat op ging dat ze altijd de regie in eigen hand wilde houden. Tijdens haar ziekteproces sprak ze dat ook uit.

Toen ze – voor velen onverwacht – overleed, ging al snel het verhaal de ronde dat ze euthanasie had laten plegen. En dat werd weer niet begrepen vanwege haar geloofsovertuiging. Je hoort mensen dan praten, je weet dat de vork anders in de steel zit, maar je mag de werkelijke reden van overlijden niet vertellen.
 
Heb jij wel eens zoiets meegemaakt? En hoe ga je er dan mee om?