Blog Henk & Jose: 'Wie betaalt die bepaalt?'

Stichting Bevordering Wijkverpleegkunde (SBW) heeft het afgelopen jaar ongeveer 2000 verpleegkundigen opgeleid in het vakbekwaam indiceren.  Niet alleen omdat vanaf 1 januari 2015 van wijkverpleegkundigen verwacht wordt dat zij de zorgbehoefte vaststellen voor de aanspraak Wijkverpleging, maar vooral omdat (wijk)verpleegkundigen de afgelopen jaren gestuurd zijn vanuit een productieproces.

Productiegedreven

Vijftien jaar lang alleen maar focus op interventies laat je niet gemakkelijk los; de wijkverpleegkundige niet, maar ook de managers niet. Bij alle partijen in de zorgsector zien we nog ‘oud’ gedrag wat vooral productiegedreven is. Dat leidt tot ernstige situaties zoals we de afgelopen week opnieuw ondervonden.

Dossier wijkverpleegkundige nieuwe stijl

Het laatste nieuws, achtergronden en blogs lezen over dit onderwerp? Ga naar het dossier >>>

Geen indicatie

Bij het Platform Wijkverpleegkundigen (hiervan zijn er de afgelopen jaren enkelen verspreid in Nederland opgericht) in onze regio kwam een melding binnen van een wijkverpleegkundige. Zij had geweigerd om indicatie af te geven voor een paar dagen zorg aan een cliënt die zonder enige twijfel door de mantelzorger uitgevoerd kon worden. Maar vanuit het management van de organisatie kreeg zij een dwingende opdracht dat de productie binnen haar team terugliep en dat ze een indicatie voor zorg moest afgeven.

Niet meegaan met werkgever

Wat moet deze wijkverpleegkundige doen? Ons advies is: niet meegaan met het verzoek van je werkgever! Jij bent als autonome professional verantwoordelijk voor de indicatie en als er geen diagnose is, volgt er dus ook geen indicatie. Maar het brengt de wijkverpleegkundige in een lastige spagaat. Want als er binnen deze organisatie een  ernstig productieprobleem ontstaat, zal dat op termijn ook de wijkverpleegkundige raken omdat het bestaansrecht van haar team wordt bedreigd door een afnemende zorgvraag.

Meer blogs van Henk en Jose?

Henk Rosendal en José van Dorst zijn respectievelijk lector Wijkzorg aan de Hogeschool in Rotterdam en adviseur en vice-voorzitter van de fractie Wijkverpleegkundigen van V&VN. Samen startten zij de Stichting Bevordering Wijkverpleegkunde (SBW). Zij bloggen over de hervorming in de langdurige zorg en de nieuwe rol van de wijkverpleging >>>

Baan in gevaar

Maar dat is toch de bedoeling: onnodige zorg stoppen? Ja, dat is het zeker. Maar als dat betekent dat jouw baan of die van je baas en organisatie bedreigd wordt, dan krijgt die stelling ineens een andere dimensie. Daarom is het jammer dat er niet breder wordt gekeken. In dit voorbeeld bij de buurorganisatie in de regio waar ‘teveel wordt geproduceerd’ (om maar even in oude termen te schrijven). De medewerkers kunnen de productie in deze thuiszorgorganisatie amper aan en de organisaties dreigen die uren ook niet betaald te krijgen.

Meer samenwerken

Waarom gaan we niet samenwerken? Hoe lang blijft samenwerken nog uit en hoelang mag dit ‘oude AWBZ-gedrag’ nog ten koste gaan van cliënten en zorgverleners? De vraag stijgt, de beroepsbevolking krimpt, gaan we nu echt cliëntenstops en wachtlijsten instellen zonder breder te kijken? En te komen tot een oplossing?