Blog Hugo: 'Samsom en de wijkverpleging'

De partijleider van de zo geplaagde PvdA keek dromerig uit het raam: hij zou de hard werkende professionals in het veld een stem geven, opkomen voor hun belangen als een echte socialistische voorman! En natuurlijk zou hij op de foto gaan in een trui van de zorgorganisatie. Het liefst op de fiets in een Hollands landschap, dat zal de meeste stemmen opleveren. Samen met zijn spindoctor hief hij het glas: ‘Dit wordt de wederopstanding van Diederik Samsom!’ Maar Samsom maakte een cruciale fout door buiten de wijkverpleging te rekenen. Kort na het eerste persbericht ging het al mis. ‘PvdA-leider heeft nieuwe bijbaan als wijkverpleegkundige,’ kopte de krant. De blunder leidde tot een explosie op Twitter. Hoe durfde Samsom zichzelf neer te zetten als wijkverpleegkundige? Wist hij niet dat het strafbaar is om te suggereren dat je BIG-geregistreerd bent terwijl dat niet zo is? Zelfs beroepsvereniging V&VN liet weten dat het niet handig was van de PvdA-voorman.

Toen het stof was neergedaald, keken Samsom en zijn adviseur elkaar nog eens aan. ‘Niets aan de hand Didi,’ zei de spindoctor op bezwerende toon, ‘Wijkverpleegkundigen zijn kennelijk gevoelige mensen, dat hebben we onderschat. Vanaf nu zeggen we dat je stage loopt, daar zal werkelijk niemand over vallen.’
De daarop volgende zaterdag bladerde Diederik door de Volkskrant. Aanbeland bij de brievenrubriek liep zijn hoofd vervaarlijk rood aan. Als de PvdA-voorman nekharen had gehad, waren ze recht overeind gaan staan. Het stond er echt. Wijkverpleegkundige Margot Brettschneider vond het belachelijk dat Samsom het woord ‘stage’ in de mond had genomen. ‘Meelopen’ kon nog door de beugel, maar het begrip ‘stage’ moest voorbehouden blijven aan mensen die werkelijk in opleiding waren voor het beroep van wijkverpleegkundige.

‘We kunnen de boel nog redden’, zei de trouwe adviseur, terwijl Samsom zijn betraande hoofd op zijn schouder ten ruste had gelegd. ‘Als we bij Jeroen Pauw aan tafel benadrukken hoe zwaar de bureaucratische last voor de wijkverpleging is, maken we alles in een klap goed.’ ‘Denk je werkelijk?’ vroeg Diederik snikkend. ‘Ik weet het zeker!’

En zo geschiedde. Samsom ging samen met een wijkverpleegkundige naar Pauw om een lans te breken voor de wijkverpleging. Minder bureaucratie, dat was het adagium! De wijkverpleging zou hem op handen dragen na dit belangrijke statement.
De volgende dag liep de Samsom vrolijk het Binnenhof op. Samen met zijn adviseur zou hij de recensies lezen, wat had hij daar een zin in! Maar zijn spindoctor keek bedrukt. ‘Didi’, sprak hij rustig, ‘We moeten stoppen met de wijkverpleging. Die mensen maken je kapot.’ Toen las ook Samsom de reacties van de wijkverpleegkundigen in de krant. ‘Samsom overdrijft,’ stond er, en ‘Zo vreselijk is het nu ook weer niet.’ Er was nog maar een conclusie mogelijk: met de wijkverpleging als vriend heb je geen vijanden meer nodig.