Blog Hugo: 'Veilig naar huis'

Het was een zomerse vrijdagavond. Op het drukke terras van café Harlem in de Haarlemmerstraat dronk ik een biertje met een paar vrienden. Naast ons aan de grote stamtafel zat een groep meiden hun dag te bespreken. Ze werkten kennelijk in de wijkverpleging, want een van hen vertelde over een patiënt die net over was uit het ziekenhuis en thuis hard achteruit ging. ‘Ik vond het echt heel ongemakkelijk’ zei ze, ‘die man werd steeds benauwder en ik had geen idee wat er allemaal met hem aan de hand was. En de huisarts liet bijna een uur op zich wachten’.

‘Had je geen overdracht uit het ziekenhuis gekregen?’ Ik kon het niet laten me ermee te bemoeien. De jonge vrouw keek me glazig aan. ‘Een overdracht? Die man was net twee uur over uit het ziekenhuis!’ ‘Maar’, repliceerde ik, ‘dan heb je toch voldoende tijd om de overdracht te lezen? Ik begin mijn dienst in het ziekenhuis ook altijd met het lezen van de dossiers, dat is in de wijk toch niet anders?’ De vrouwen begonnen schamper te lachen. ‘Jij hebt echt geen idee hoe het er aan toegaat in de wijk.’

13 knelpunten in de overdracht van ziekenhuis naar thuiszorg

Wat gaat het vaakst fout in de overdracht uit het ziekenhuis? We vroegen het een aantal wijkverpleegkundigen>>>

Daar hadden ze een punt. Ik heb inderdaad geen idee hoe de zorgwereld er in praktijk uitziet buiten de dikke muren van het ziekenhuis. Als een patiënt naar huis gaat schrijf ik een overdracht in de computer, ik vertel iets over de voorgeschiedenis, het verloop van de opname en welke zorg er mijns inziens nodig is thuis, maar wat er met die overdracht gebeurt? Ik weet het niet. Ik ging er eigenlijk vanuit dat wijkverpleegkundigen een iPad hebben en dat de informatie die ik verstuur meteen beschikbaar is, maar kennelijk is dat minder vanzelfsprekend dan ik dacht. Spreek ik wel eens met een wijkverpleegkundige? Soms, heel soms, en meestal gaat het dan om mensen die al in zorg waren. Het komt er eigenlijk op neer dat ik praktisch nooit de verpleegkundige spreek die mijn zorg overneemt.

De rest van de avond spraken we over alledaagse beslommeringen, de soms moeizame samenwerking met artsen en, vooral, over hoe de samenwerking tussen ziekenhuis en thuiszorg er uit zou moeten zien. Het was al laat toen we concludeerden dat het ziekenhuis en de wijkverpleging eigenlijk uit één organisatie zou moeten bestaan. Verpleegkundigen zouden dan soms in het ziekenhuis en soms in de wijk werken, met als resultaat dat iedereen inzicht heeft in verschillende zorgwerelden. Schriftelijke overdrachten zijn in deze ideale setting niet meer nodig, want het elektronisch dossier verhuist gewoon in zijn geheel mee. Hoe efficiënt en veilig zou dat zijn? En hoeveel tijd zou er overblijven voor een goed gesprek met de patiënt? Het klonk allemaal zo eenvoudig die vrijdagavond. En zo ontzettend binnen handbereik. Misschien dat beleidsmakers en bestuurders onze kroegpraat ter harte kunnen nemen, en aan de slag gaan met de volledige integratie van thuis- en ziekenhuiszorg. Tot die tijd zal ik wat vaker bellen met de wijkverpleegkundige. Een betere wereld begint immers bij jezelf.

Lees ook…

Sandra is bij een congres waar de overdracht tussen ziekenhuis en thuiszorg wordt besproken. Er blijkt nogal eens wat te missen aan de overdracht uit het ziekenhuis. Lees ook de blog van Sandra>>>