Blog Jos: 'Moeders'

Hoe belangrijk moeders zijn, hoef ik niet uit te leggen, toch? Je komt ze overal tegen: niet alleen je eigen moeder. Er zijn ook moeders op je werk, in de supermarkt, bij sportevenementen, op het strand. Misschien ben je er zelf wel eentje. Vaak onopvallend, opgaand in de mensenmassa, maar ze zijn er! 
Ik heb de afgelopen weken driemaal echt stil gestaan bij moeders. De laatste keer was tijdens een vakantiereis met de Zonnebloem, anderhalve week geleden. Ik had op woensdag pieperdienst en reageerde op een bel uit de badkamer. Daar lag een oudere vrouw in bad met twee verzorgsters die ernaast stonden. ‘Sorry, aan het verkeerde touwtje getrokken’ zei een van hen. De ander hield een mobiele telefoon bij het oor van de vrouw, die net met haar hoofd boven een grote schuimlaag uit kwam. ‘Ik wilde je even zeggen dat ik in bad lig!’ zei ze. Aan de andere kant van de lijn haar dochter, die haar deze vakantiereis cadeau had gedaan. Een van haar grote wensen (nog eens in bad te kunnen liggen) was net uitgekomen en dat geluksmoment wilde ze met haar dochter delen. De tranen stonden in haar (en onze) ogen. Een moeder die even haar kind iets wilde vertellen. Geluk, dat ook in kleine dingen zit!

Voor de vakantie ging ik tijdens mijn dienst een venflon inbrengen bij een mevrouw die na een lang ziekbed als enige mogelijkheid euthanasie zag. De huisarts zou anderhalf uur later langskomen en had ons gevraagd de venflon te plaatsen. Ik bel aan, de zoon doet open, en verwelkomt me: ‘Jou kennen we gelukkig!’ Bijna drie jaar geleden hebben we zijn vader begeleid met pijnbestrijding en later palliatieve sedatie. Ik kijk de kamer rond en herinner me de zorgmomenten en de gesprekken die ik met de man heb gehad. In bed ligt mevrouw. Mooi opgemaakt, beste kleding aan, sieraden om. Haar kinderen en de aanhang om haar heen, liefdevol voor haar zorgend.  Na een kort gesprek maak ik aanstalten om een goed  bloedvat te vinden. Een uitdaging dus. Gelukkig herinner ik me de tips die ik op Nursing heb gelezen, en na 5 minuten zit de venflon. Later, terug op kantoor, bedenk ik me: ‘daar gaat weer een moeder!’

Dit zijn de tips waar Jos het over heeft: zo breng je in 10 stappen vakkundig een moeilijk infuus in>>>

En mijn gedachten gaan terug naar mijn eigen moeder, die op de langste dag van dit jaar haar laatste adem uitblies. Acht jaar geleden getroffen door een hersenbloeding waardoor zij haar vrijheid inleverde. Opgenomen in een verpleeghuis. Toch zoveel mogelijk proberend de regie te houden. Een afwijking van haar dagelijkse routine accepteerde ze niet. Was het voor haar gezondheid beter om medicatie aan te passen: mooi niet! De dokter kon praten als Brugman, de zusters deden hun best, maar nee! We hebben dat geaccepteerd, net zo goed als we leerden omgaan met haar temperament, dat zo treffend als ‘een bosje vlooien’ werd omschreven: het kon soms alle kanten op! Begin juni keerde het tij zich. Mijn moeder ging dingen accepteren. Liet het gelaten over zich heen komen. Het drinken en eten ging niet meer goed. Ze verslikte zich regelmatig, en de hoestbuien die ze kreeg putten haar uit.  Medisch gezien was er niets meer voor haar te doen. Op de leeftijd van 87 jaar, 3 maanden en 7 dagen was haar leven op, en overleed ze rustig.

Moeders zijn belangrijk, je hele leven lang! Je ziet ze als vanzelfsprekend, tot ze er plotseling niet meer zijn. Daar zouden we best wel eens wat meer bij stil kunnen staan, toch?!