Blog Nicole: 'Daarom is mijn werk zo mooi'

Er zijn van die momenten dat ik denk: daarom doe ik mijn werk zo graag. Het zijn momenten waarop ik trots ben wijkverpleegkundige te zijn. Het indiceren is leuk, het wijkgericht werken aan preventie is leuk, maar het allerleukste is het contact met de mensen, en dat je soms van dichtbij in hun leven mag meekijken.

Ik kom voor een indicatiegesprek bij een nieuwe klant. Meneer is rond de 60 jaar oud, uitbehandeld en heeft niet lang meer te leven. Heel stoer vertelt hij over zijn leven en met name over zijn beroep als forensisch rechercheur. Mijn eerste indruk is dat hij een sterke man is en zijn lot lijkt te hebben geaccepteerd. Maar twee dagen later kom ik terug en tref ik meneer hyperventilerend in bed aan. Hij vertelt hoe bang hij voor de dood is, en dat hij niet weet hoe hij zijn emoties moet uiten. 

De wijkverpleegkundige van nu indiceert met classificatiemethodes. Over de interRAI hoor je niet veel, terwijl deze wel gevalideerd is, stelt Hein van Hout. Dat lees je hier >>>

Ik ga naast hem zitten en al pratende probeer ik meneers angst weg te nemen, en comfort te bieden. Meneer huilt, maar praat ook over de vele schokkende dingen die hij heeft gezien in zijn leven. We lachen en vloeken om van alles. Het is een intens gesprek dat me raakt en waarvan ik leer. Deze stoere, sterke man heeft zijn kwetsbaarheid durven tonen. We mogen best ‘zwak’ zijn, en het is fijn als je van jezelf mag huilen.

Niet lang daarna overlijdt meneer.

Ook bezoek ik regelmatig een wat ouder echtpaar waarvan mevrouw sinds enkele weken weet dat zij uitbehandeld is. Een agressieve tumor. Mevrouw is de nuchterheid zelve. Haar optimisme zorgt voor een open gesprek waarin niks onbesproken blijft. Ik word betrokken bij het uitzoeken van een foto voor op de kist. Ook vertelt mevrouw haar levensverhaal. Hoe zij in de oorlog werd geboren en daardoor als kind weinig eten en aandacht kreeg. Hoe zij ongehuwd zwanger was en dit een taboe was. Hoe ze vervolgens na ruzie met haar ouders de nacht doorbracht in een park. Hoe ze haar broer verloor in een dodelijk ongeluk, de enige die haar wilde beschermen. Ik luister en durf bijna geen adem te halen. 

Nu rondt mevrouw haar laatste hoofdstuk af. Letterlijk, want zij heeft voor haar twee kleinkinderen een boek geschreven. In dit boek schrijft zij al tien jaar herinneringen op, zodat de kinderen precies zullen weten hoe hun opa en oma waren. ‘Ik ga het boek sluiten’, zegt mevrouw, met een enorme grijns vanwege de woordspeling. Ik lach met haar mee.

Laat je inspireren over het werk in de wijk, kom op 13 december naar De Grote Thuiszorgdag van Nursing. Daarover lees je hier meer >>>

Ieder mens is uniek, hoor je vaak zeggen. Het is eigenlijk een cliché. Maar in mijn werk ervaar ik dat ook echt. De verhalen achter de mensen die we verplegen zijn vaak fascinerend. Dat is waarom ik zo graag doe wat ik doe. Ik ben wijkverpleegkundige en ben daar trots op.