Blog Nicole: 'Er wordt teveel van ons verwacht'

Je bent wijkverpleegkundige, niveau 5 (of 4 met aanvulling), je bent onderdeel van een zorgteam, onderdeel van sociale wijkteams, zichtbare schakels, en/of coöperatie wijkverpleegkundigen. Je levert zorg, onderhoudt je netwerk, overlegt met huisartsen en andere disciplines. Deze opsomming is nog niet compleet. Wordt er niet een beetje te veel van de wijkverpleegkundige verwacht?

Ik werk fulltime en kom nog steeds tijd te kort om alle taken die bij een wijkverpleegkundige horen uit te voeren. Kun je geen prioriteiten stellen dan, zou je me kunnen vragen. Jawel, dat lukt me aardig. Kun je niet die spin in het web zijn? Nee, ik heb maar twee armen en twee benen (en één hoofd). Maar ik wil het wel. Ben ik nu een slechte wijkverpleegkundige?

Bovenstaande verwoordt de discussie die ik regelmatig met mezelf voer. Ik wil indicaties doen, nieuwe cliënten zien, herindicaties doen, complexe zorg nalopen (checken of het goed gaat), cliënten bezoeken, huisartsen spreken, mail bijwerken, vakgroepen bijwonen, bij het team overleg zijn, routes meedraaien, deelnemen aan projecten. Hoe kun je al deze werkzaamheden doen en dan toch die eenzaamheid ervaren? Voor mij en waarschijnlijk vele anderen is de rol binnen de zorgteams nog steeds ingewikkeld. Enerzijds het respect krijgen voor wat je doet in je functie, en anderzijds de collega’s die moeten wennen aan jouw positie en grotere rol.

Ik twijfel er soms aan dat de indicaties bekeken worden of de zorgplannen worden gelezen en uitgevoerd. Dus ik loop dan de indicaties na omdat er weinig teruggekoppeld wordt. Dan het opkomen voor het belang van de cliënt en zorgen dat deze belangen worden opgevolgd en uitgevoerd. Ik voel me soms eenzaam in dit geheel. Wijkverpleegkundigen hebben een positie tussen de klant en zijn familie en het zorgteam. Oh en niet te vergeten, de organisatie.

Laatst nam ik deel aan een leernetwerkbijeenkomst van het Twinning project. We kwamen bij elkaar, een gemêleerd en interessant gezelschap. De middag ging over wijkgerichte preventie. Ik heb ervan genoten omdat mijn gedachten werden uitgesproken door collega-wijkverpleegkundigen, docenten en genodigden. Ik herken dit! Ik ben niet meer eenzaam.

Ook werd duidelijk aangegeven dat wij als wijkverpleegkundigen NU onze rol moeten pakken, nu moeten opstaan, nu moeten laten zien wat we kunnen. En door dat laatste ben ik wakker geschud. Ik voel me misschien wel eenzaam, ik ben het niet, ik ben wijkverpleegkundige en dat wil ik nog meer laten zien!