Cliëntenbespreking

Afgelopen maandag de eerste bespreking na de zomervakantie. Bij ons in Brabant zijn de scholen deze week pas weer begonnen. Natuurlijk waren we de eerste 20 minuten vooral over onze vakantie aan het praten, maar daarna werden de cliënten doorgenomen.

Sommige collega’s waren nog niet op de hoogte van het overlijden van een kindje van een half jaar dat we enkele maanden in zorg hebben gehad. Natuurlijk wordt daar dan uitgebreid over gesproken. Niet alleen hoe het ziekteproces is verlopen maar vooral ook wie de nazorg biedt aan de ouders en op welke manier.

Al pratend komen we tot de ontdekking dat er wel heel veel bijzondere situaties zijn geweest. Een cliënt die in het bijzijn van een huisarts en een collega overlijdt aan een longbloeding. Een collega die de sedatie op verpleegkundig gebied heeft opgestart en begeleid bij een meisje van vijf jaar. Een terminale cliënt die – na een voorgeschreven injectie met morfine – vrij snel overlijdt.

Allemaal situaties waarbij je graag even je verhaal kwijt wilt. En wilt horen van je collega’s of je goed hebt gehandeld. Want, hoe goed het overleg met de huisarts of een waarnemer ook is geregeld, het zijn en blijven je collega’s waar je die zaken toch het liefst mee bespreekt.

En juist tijdens een bespreking kun je ook aan collegiale toetsing doen: heb ik overal aan gedacht, wat zou jij anders hebben gedaan? Binnen ons team zijn we allemaal taakvolwassen, maar juist dat deel waar je de bijzondere zorgmomenten van je af kunt praten, mis ik tijdens een vakantie.

Is dat te voorkomen? Ik weet het niet. Hoe hebben jullie dat in de vakantieperiodes geregeld?