De ergernissen top 3: op nummer 1

Is het de niet aflatende papierstroom die vanuit beleidsmakers, zorgkantoor en andere organisaties op ons afkomt? Is het de soms langzaam draaiende molens van het CIZ waar indicaties op zich laten wachten?

Is het de overheid die het begrip ‘kaasschaaf’ een heel nieuwe invulling heeft gegeven, namelijk doorschaven tot de kaaskorst ook verdwenen is? Is het de zogenaamde marktwerking in de zorg die niks meer blijkt te zijn dan een ordinaire bezuiniging?

Zijn het de verzekeringsmaatschappijen die niet kijken welke behandeling een cliënt nodig heeft, maar de kleine lettertjes in de verzekeringen opzoeken om onder die behandeling uit te komen? Zijn het de leidinggevenden van de thuiszorginstellingen die – vaak onwetend van wat er op de werkvloer speelt – beslissingen nemen die ten koste gaan van werkplezier en efficiëntie?

Natuurlijk speelt dat allemaal mee, maar waar ik met het meest aan erger is aan de onmacht die ik ervaar om er daadwerkelijk iets aan te doen! Een van mijn collega-bloggers heeft daar al veel woorden aan besteed, maar ook dat heeft tot niets geleid.
Ik zou zo graag zien dat alle verpleegkundigen en verzorgenden zich bundelen in bijvoorbeeld een politieke partij, en dan bij deelname aan de Tweede Kamerverkiezingen zorgen voor zoveel Kamerzetels dat er wel naar ons geluisterd moet worden.

Want daar moet het kennelijk toch allemaal veranderen! Als werkers in de zorg willen we toch ook doorpakken: geen zachte heelmeesters zijn, maar duidelijk zijn in diagnose, doel en actie?! Carpenito heeft er een fraai boek over geschreven, maar nergens vind ik een oplossing voor het probleem waar de verpleging en verzorging zelf mee zit: WE WORDEN NIET GEHOORD!

En zolang we maar blijven klagen en geen actie ondernemen, zal het ook nooit beter worden.