De keukendeur

Sommige cliënten zie je dagelijks, andere cliënten kom je maar eens in de zes weken tegen. En als je dan op dat moment geen dienst hebt, kan het soms wel een jaar duren voordat je kennismaakt.Zo hebben wij enkele mensen in zorg waar één keer per zes weken de port-a-cath moet worden gehepariniseerd.

Vorige week moest ik ’s avonds naar zo’n cliënt. Ik bel aan en tegelijk valt mijn oog op een ingeslagen ruit in de keukendeur. Wel netjes weer afgekit met een ‘reserveraam’, zoals je dat wel ziet in winkelstraten als het grote raam van een etalage is gesneuveld.
 
Meneer doet open. Hij woont alleen in een rijtjeshuis. We hebben elkaar al eens eerder gezien, dus hij weet waarvoor ik kom. ‘Gelukkig ben je vroeg. Ik was al bang dat je tijdens mijn favoriete tv-programma zou komen.’ Ik vraag hem belangstellend naar de oorzaak van het kapotte raam. ‘Dat komt door een politie-inval’, vertelt hij lachend.

Nu is de buurt waar meneer woont niet de meest nette woonomgeving, maar ik kan toch niet echt een reden bedenken waarom de hermandad  bij hem een inval zou doen. Hij ziet mijn vragende blik en legt uit: ‘Ik was vorige week donderdag boven gevallen en ik kon niet meer opstaan. Ik wist op dat moment even niet wat ik moest doen en heb toen maar 112 gebeld. En toen is de politie gekomen. Ik dacht dat die wel een heleboel lopers bij zich zouden hebben, maar dat is dus niet. Dus hebben ze het keukenraam ingetikt.’

Doorvragend kom ik er achter dat hij soms wel eens valt, maar meestal zichzelf kan helpen. Ik bespreek met hem de mogelijkheden van sociale alarmering. ‘Per slot van rekening is dat toch een stuk goedkoper dan elke keer een kapot keukenraam…’ Hij belooft me erover na te denken.

Ik heb net van een wijkverpleegkundige uit zijn woonplaats gehoord dat hij de sociale alarmering heeft aangevraagd. En gelijk ook maar ondersteuning bij de huishouding en drie keer per week hulp bij het douchen.