Dol op domotica?

Geen werkdruk, geen planning via de computer, zorgregistratie via de handheld Personal Digital Assistant (PDA) of specialisten die telefonisch contact zoeken. Nee, als je vragen had, dan kon je iemand langs sturen bij het Kruisgebouw. Daar werd je vraag genoteerd in een schrift, en de zuster zou nog wel contact opnemen.

Vandaag de dag gaat dat heel anders, want elke wijkverpleegkundige of verzorgende is telefonisch bereikbaar. De werkgever kan via de registratie in de PDA in realtime zien waar iemand op dat moment aan het werk is.

Maar domotica thuis, dat maakt het pas eenvoudig! Neem bijvoorbeeld het systeem waarmee je met een druk op de knop licht, warmte en eventuele vochtigheidsgraad kunt regelen in huis. Je kunt op zo’n kastje ook de alarminstelling van je huis aan- en uitzetten, de sociale alarmering activeren, de voordeur opendoen of het koffiezetapparaat aanzetten.

Recent was te lezen dat patiënten via sms hun pijnscore kunnen doorgeven aan de specialist, die daar dan vervolgens een aangepast medicatievoorschrift op los laat. Niks meer vragen hoe het ermee gaat; een sms-je is voldoende… Wondzorg kan een stuk eenvoudiger: de wond wordt gefotografeerd, via de PDA doorgestuurd naar de wondspecialist van het team, die per sms kan aangeven of de juiste therapie wordt gevolgd of dat er andere verbandmiddelen moeten worden gebruikt. De PDA kan ook gebruikt worden als alarmeringssysteem: valt er iemand dan krijgt de zorgverlener daar automatisch een melding van. Eventueel is er dan via de PDA een camera in te schakelen die een beeld geeft wat er aan de hand is. Kortom: schier onbegrensde mogelijkheden!

Het is allemaal mooi en prachtig, maar: als de stroom nou uitvalt, of de accu van je PDA is plotseling leeg (of kapot, zoals mij recent overkwam), wat dan? Vertrouwen we te veel op de technische mogelijkheden van nu? Wie het weet mag het zeggen…