Dromen zijn bedrog

Ik lig lekker in een strandstoel, goed boek op mijn eReader, pianomuziek van George Winston op de iPod, lekker koel sapje op het tafeltje naast me. De zacht wuivende palmen, het geluid van de branding op de achtergrond. Mijn vrouw die naast me ligt. ‘Lekker een weekje vakantie’. Terwijl ik met een swipe beweging de pagina van mijn digitale boek omsla, hoor ik me toch een lawaai….
Ik kijk verstoord naar links en zie de kille cijfers oplichten: 06:53.

Nog slaapdronken stap ik uit bed, stoot mijn grote teen, kan vervolgens mijn bril niet vinden. Het duurt wel erg lang voordat het water van de douche warm wordt.  Nasoezend onder de warme stralen realiseer ik me ineens dat ik mijn weblog nog niet geschreven heb! Ik doe dat meestal op woensdagavond, maar nu ben ik daar door het werk niet aan toe gekomen.

Het wordt dus weer zo’n dag vandaag, bedenk ik me, terwijl ik mijn gedachten aan het toetsenbord toevertrouw. Zo’n dag waarin je de hele dag ‘achter de feiten’ aan loopt. Waarin de klok je programma bepaalt, en waarbij weinig tot geen ruimte is om even weg te dromen.

Vandaag vanaf 09.00 uur twee AIV huisbezoeken: een bij een cliënt die zeer onlangs uit het ziekenhuis is thuisgekomen, na meer dan een maand op de IC te hebben gelegen, en die nog geen schaduw is van de krachtige persoon van voor de operatie. Die bij de minste of geringste wijziging in het plan voor de behandeling volledig in de stress schiet, en daardoor heel veel begeleiding nodig heeft.

Dan naar een cliënt die volledig in de knoop zit rond de palliatieve chemokuren die nodig zijn om de gevolgen van de kanker in bedwang proberen te houden. ‘Moet ik nou wel of niet doorgaan, en hoe zorg ik ervoor dat thuis ook alles blijft doorgaan?’

Tussen half twaalf en half vijf ondernemingsraadvergaderingen, tussen vijf uur en half zeven een spoedoverleg met het VTT-team over de medicatieveiligheid en de nieuwe aangescherpte regels. Dan naar huis, Marion ophalen, boterhammetje in de vuist en snel naar Eindhoven voor de nieuwe voorstelling van Karin Bloemen…

Heb je dat nou ook wel eens, dat de werkelijkheid je dromen wreed verstoort?!