Een onvervangbaar hondje

Wat later, nadat ik bij mevrouw een infuus heb ingebracht voor haar solumedrolkuur, en het Senseo-apparaat zijn werk heeft gedaan, vertelt zij het verhaal over haar hondje Sara. Iets meer dan drie jaar oud, en vanaf zes maanden bleek er een nierprobleem te zijn. Verschillende bezoeken aan de dierenarts volgden, medicijnen, ja zelfs een wekelijkse epo-injectie mochten niet baten.

Het beestje ging anderhalve maand geleden hard achteruit, wilde niet meer eten en drinken. De dierenarts heeft het hondje uit haar lijden verlost. ‘Ik vind het helemaal niks zo’, vertelt de cliënt. ‘Ik blijf nu maar binnen, want ik heb geen reden meer om naar buiten te gaan, behalve dan om boodschappen te doen’. Haar ogen zijn verborgen achter een donkere bril, maar het is duidelijk dat ze het er erg moeilijk mee heeft.

Wij hebben thuis – behalve een Agapornis met de naam Happy – geen huisdieren, maar ik kan me maar al te goed voorstellen welke impact het overlijden van een huisdier heeft. Toen ik voor het eerst op kamers ging, had mijn hospita een klein hondje (Toby), dat krom liep van de arthritis. Ik werd op een zondagochtend om half acht gewekt omdat het helemaal niet goed ging met het hondje. De wilde rit naar de dierenarts, waarbij de op leeftijd zijnde echtgenoot van de hospita alle verkeersregels aan de laars lapte, terwijl ik op de achterbank het hondje ‘bewaakte’ staat me nog steeds levendig voor de geest.

Na het overlijden van Toby zijn zij binnen twee maanden verhuisd naar een verzorgingshuis, want de impact was groot. Mijn cliënt heeft in ieder geval de komende week iets om naar uit te kijken, want de fokker bij wie ze drie jaar geleden het hondje hadden gekocht, had haar na het ontdekken van het nierprobleem al toegezegd dat zij een andere pup mocht komen halen. ‘Ik kijk er erg naar uit, maar Sara was uniek, die is niet echt te vervangen.’