'Eenvoudige' indicatiestelling

Het vereenvoudigen van indicatiestelling klinkt als iets wat mogelijk is, een soort nieuwe uitvinding. Dat daar nog niet eerder iemand bij heeft stilgestaan! Dit is precies wat ik wil horen!

Voorheen braken mensen kennelijk hun hoofden over hoe indicatiestellen ingewikkelder kon. Met nieuwe afkortingen, tussenpersonen en doorverwijsmomenten. RIO was te gemakkelijk. Dus kregen we een afkorting die achter elkaar uitgesproken niet meer klinkt als het begin van een liedje: het CIZ. Wat ik al een poosje (lees jaren) dacht, blijkt nu tot staatsecretaris Bussemaker te zijn doorgedrongen. Dit kan anders.

Verpleegkundigen worden geschoold om onder andere ontslag te plannen. Oké, het zal goedkoper en efficiënter kunnen. Maar wij weten wat onze patiënt behoeft.

Waarom zouden wij onnodige zorg bemiddelen? Het is mij bovendien nog nooit overkomen dat mijn patiënt andere zorg ontving dan die ik vooraf had aangevraagd. De talloze experts van RIO en CIZ hebben dan toch tekortgeschoten? Of ben ik gewoon zo goed?

Voor eenvoudige handelingen, zoals op herstel gerichte verpleging en verzorging, zal geen indicatiestelling meer nodig zijn. Ehm… eenvoudig?

Vandaag gaat het nog zo: Mijn patiënt is uitbehandeld, maar te slecht om direct naar huis te gaan. Ik bel het transferpunt voor ‘eenvoudige op herstel gerichte verpleging’. Het transferpunt vraagt mij het hemd van het lijf  en legt patiënt en contactpersonen het vuur aan de schenen: formulieren invullen! Als ik na enkele dagen bel over de tussenstand, weet het transferpunt van niets. Zorgvuldig ingevulde formulieren zijn inmiddels onderweg naar het CIZ. Ik krijg een naam en een nummer. Ik bel het nummer, maar de persoon is afwezig. Als ik dan de juiste tref, is het formulier nog onderweg. Over de indicatiestelling moeten zowel het CIZ als het transferpunt mij het antwoord schuldig blijven.