Emoties van een verpleegkundige

 Een greep uit de emoties van de afgelopen week:

De emoties van een kind dat huilt omdat hij weet dat als ik binnenkom, er weer een onderhuidse injectie met fraxiparine zit aan te komen. Dat dit nodig is om zijn bloed dun te houden zodat een stolsel niet voor problemen bij zijn nieren gaat zorgen, zal hem worst wezen. Nee, de pijn van de prik, daar wordt hij verdrietig van.

De emoties van familie, die al dagenlang wacht op het overlijden van een dierbare. Gestart met palliatieve sedatie op woensdag, na 48 uur pas een redelijke mate van rust in het lichaam bereikt, maar dan begint het lange wachten. Wanneer geeft het lichaam het op? ‘Mijn moeder heeft nu rust, maar wanneer is het afgelopen?’ Vragen waar ik geen antwoord op heb, maar die me gesteld worden door zoons en dochters met tranen in de ogen.

De emoties van vrienden en vriendinnen die ik tref vlak na het overlijden van een jongeman van 18. Een langdurige strijd tegen leverkanker, die op bewonderenswaardige wijze is gestreden en waar de vrienden en vriendinnen niet aan de zijlijn hebben gestaan. Nee, die kwamen regelmatig langs, ook toen het slecht ging. En die op de avond van het overlijden en de dagen daarna, met zijn allen rondom het stoffelijk overschot zitten, herinneringen ophalend, maar vooral ook met veel humor praten over alles wat hen als vriendengroep bezighield.

Als verpleegkundige word je er al bij de opleiding op gewezen: denk erom, laat je emoties niet de overhand krijgen. Een patiënt heeft niks aan een verpleegkundige, die zo sterk meeleeft dat emoties het beroepsmatig handelen in de weg staan.

De scheidslijn tussen empathie en sympathie is dun, krijg je te horen. Maar niemand die voor jou kan aangeven, wanneer je die lijn overschrijdt. Dat bepaal je zelf.

Emoties bij mezelf? Ik kan daar goed mee omgaan in mijn werk. Weet de hoofdzaken van de bijzaken te scheiden, maar wat vooral helpt is dat ik als professional de emoties kan plaatsen. Bij mij krijgen ze in mijn werk niet de overhand. Buiten mijn werk raken emoties mij veel meer: ik ben niet echt emotioneel incontinent, maar de beelden na de aardbeving in Haïti, het zien van een epileptisch insult van onze argaponis (ja ons dwergpapegaaitje heeft letterlijk ‘de vallende ziekte’), emo-programma’s op televisie, ze raken me behoorlijk.

Hoe ga jij met je emoties in je werk om?