Druk, druk, druk…. Waar halen we toch de tijd vandaan?!
Het is soms hollen of stilstaan bij ons VTT-team, maar ik heb het gevoel alsof we al maanden alleen maar hollen. Stilstaan, ho maar….
We denderen door, accepteren alle nieuwe terminale zorgvragen, en werken soms 13 uur op een dag om kwalitatief goede zorg te bieden. Afgelopen weekend had ik zelf zo’n zaterdag, waarin je dienst voor acht uur begint, en waarbij je om kwart voor tien ‘s avonds (na een korte eetpauze thuis) met een zucht van verlichting de laatste administratieve handeling verricht.
Vier nieuwe aanvragen voor morfinepompjes overdag, de nodige telefoontjes voor ongeplande zorg, een cliënt die overlijdt. Een collega die gelukkig bereid is om in plaats van vijf uur overdag, tien uur te werken. En twee collega’s die in hun vrije tijd nog zorg willen verlenen ‘omdat ze toch in de buurt zijn’. En zelf blijft mijn uurregistratie steken na 13 uur en 21 minuten. Tja, de werkdruk is hoog.
Wat doen we verkeerd? Hebben we meer verpleegkundigen nodig binnen het team? Je zou het wel zeggen. Maar waar vind je op korte termijn goed ingewerkte verpleegkundigen die zelfstandig alle zorg kunnen bieden binnen ons werkgebied?
Ik heb er zelf toch wel meer dan een jaar voor nodig gehad om alle ins and outs te beheersen van het VTT-werk.
Moeten we dan maar zorgvragen gaan weigeren, zoals dat regelmatig bij de reguliere wijkteams wel gebeurt? ‘Sorry mevrouw, maar wij kunnen de palliatieve sedatie zoals de arts die wilt inzetten bij uw man, niet uitvoeren, want we hebben er het personeel niet voor?’ Of: ‘Beste transferverpleegkundige, die mevrouw met zes weken intraveneuze antibioticumtherapie; die moet nog maar een paar weekjes in het ziekenhuis blijven, want bij ons kan die zorg er niet in?!’
Hoe gaan jullie daar eigenlijk mee om?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account