Gefascineerd door begeleiding

Dat kan over van alles gaan. Vragen over een  chronische ziekte, medicijngebruik, dementie, COPD, gebruik van zuurstof.

De afgelopen weken heb ik door een tijdelijke lichamelijke beperking geen uitvoerend werk mogen doen bij het VTT-team. Vervangend werk mocht wel, dus heb ik onder andere continuïteithuisbezoeken gedaan voor de oncologie verpleegkundige.

Aanmeldingen komen vaak vanuit het ziekenhuis, met het verzoek om begeleiding thuis.  Die begeleiding kan intensief zijn of zich beperken tot enkele gesprekken.

Voor AIV is – nog?! – geen indicatie nodig van het CIZ. Zelfs geen eigen bijdrage wordt er gevraagd en dat is wel uniek in Nederland, toch?!  In een zorgsysteem waar elke medische of verpleegkundige interventie geregistreerd moet worden, en moet worden ‘afgerekend’, is de mogelijkheid tot AIV een verademing.

De huisbezoeken confronteren mij met cliënten die aan het begin van een lange behandeling staan. Net klaar met de eerste chemokuur, nog geen haaruitval. Vol vragen, onzekerheden, twijfels en angsten: wat staat mij te wachten?

Veel van mijn werk bij het VTT-team bestaat uit kortdurende contacten. Cliënten die in zorg komen voor pijnbestrijding in de terminale fase of voor palliatieve sedatie. Korte, vaak intensieve contacten. Er gebeurt heel veel in een korte tijd. Ik zie hen meestal aan het einde van een – lang of kort – behandeltraject.

Nu spreek ik hen aan het begin van een behandeling. Ik heb nu zes cliënten bezocht, en er is afgesproken dat ik die ook blijf begeleiden. Per slot van rekening is het van belang dat psychosociale zorg zoveel mogelijk door dezelfde zorgverlener wordt gegeven. Dat geldt zowel voor thuis als in het ziekenhuis.

Beroepsmatig ben ik blij met deze uitbreiding van mijn taken. Al vraag ik me soms wel eens af wat mij zo trekt in dit deel van de verpleegkundige zorg. ‘Het is toch altijd ellende wat je tegenkomt’ krijg ik regelmatig te horen als ik vertel wat voor werk ik doe. Dat is zo, en toch: het fascineert mij enorm! Heb jij dat ook?