Hoe persoonlijk mag je worden?

We hebben het allemaal in de opleiding geleerd: de dunne scheidslijn tussen empathie en sympathie, daar mag je niet overheen. Hoe kun je anders goed voor een client zorgen? Hoe blijf je onbevooroordeeld en beslis je op basis van professioneel inzicht wat je beste handelingen voor die persoon zijn?

Ik heb die grens altijd jaren lang zeer nauwkeurig bewaakt. Daar kwam niemand overheen, want ‘dat mocht niet’. Althans, zo heb ik dat ervaren. Ik heb daar de laatste jaren een ander idee over gekregen.

Ik vind nog steeds dat je empathie en sympathie van elkaar moet scheiden, maar ik voel me meer betrokken bij cliënten dan ik voor mogelijk had gehouden.

Zo hebben wij een client in zorg, waar ik enkele weken terug diverse malen in mijn weekenddienst bij ben geweest omdat er pijnklachten waren en enkele urologische problemen die niet zomaar op te lossen waren. Door overleg met de dienstdoend uroloog, goed navragen wat de client en de partner wilde, hebben we toch een situatie bereikt die draaglijk was.

Gisteravond ben ik twee keer langs geweest omdat de pijn weer terug was. Vroeg in de avond om de pijnmedicatie op te hogen, rond 23.00 uur nog even om te zien of het geholpen had. Het echtpaar vertelde mij hoe de situatie was: ze waren wel tevreden. De pijnscore was van vier-vijf naar twee gegaan en dat was zeer acceptabel.

Even later hadden de echtelieden een kleine woordenwisseling die ook snel weer gesust was. Het onderwerp stelde eigenlijk heel weinig voor. Terwijl ik ze zo bekeek, bekroop mij een warm gevoel: mooi om te zien dat deze mensen ook in de nabijheid van een hulpverlener zichzelf konden zijn. Dat mijn opmerking ‘maar jullie zitten elkaar ook al meer dan vijftig jaar op de lip’ een lach bij beiden losmaakte. En dat we daarna nog even rustig konden praten over de net gepoetste koperen voorwerpen op de kast.

Ik geniet volop van die momenten en daarom heb ik het na ruim 30 jaar in de zorg nog steeds naar mijn zin!