Huisartsenpost of dorpsdokter?

In mijn avond- en weekenddiensten heb ik regelmatig overleg met de dienstdoende huisarts via de huisartsenpost. Vaak gaat het dan om aanpassen van de pijnmedicatie bij terminale cliënten. Het kost dan regelmatig moeite om de dienstdoende arts ervan te overtuigen dat een door jou voorgestelde medicatieverandering nodig is. Het bontst maakte een huisarts in de avonddienst het twee jaar terug door – via de assistente – keihard te stellen: “Dat regelt de eigen huisarts morgen maar!” En daar heb je het dan maar mee te doen….

Nou, niet dus! Dan bel je weer. Je vraagt de dienstdoende arts zelf te spreken. En dan maak je hem, vriendelijk en beleefd maar o zo duidelijk, kenbaar dat het toch wel degelijk zíjn verantwoording is om niet alleen te luisteren naar mij, maar ook om daadwerkelijk iets te doen met mijn observatie. Dan wordt er behoorlijk gemopperd aan de andere kant, maar uiteindelijk heb je dan wel je doel bereikt. Jammer, dat het soms nog zo moet. Ik begrijp best dat de huisartsenpost een noodzakelijk kwaad is, maar het kost ook vaak extra tijd en moeite om iets geregeld te krijgen.

Gelukkig zijn er ook huisartsen die hun persoonlijke 06-nummer achterlaten bij de cliënt, zodat wij altijd rechtstreeks kunnen overleggen. 24/7! Niks geen gedoe bij de huisartsenpost, maar continuïteit in het beleid. Korte lijnen. En dat is ook in het voordeel van de cliënt! Het lijkt een beetje op de vroegere dorpsdokter, die vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week dienst leek te hebben. Waar je ’s avonds bij de keukendeur kon aankloppen. En dan kreeg je alsnog de medicijnen die je vergeten was af te halen.